1 komentarz

• 

  Poprzednia płyta Millenium była absolutnie przełomowa. Kolejna, tym razem prawdopodobnie permanentna zmiana wokalisty i pierwsza płyta z jego udziałem. Nie pierwsza w ogóle, bo Dawid Lewandowski śpiewał już wcześniej w tRKproject i ze swoim poprzednim zespołem - Fizbers, ale jednak debiut w barwach Millenium. Dla fanów zespołu ogromne wydarzenie. Obecnie, kurz już nieco opadł, ale emocje nie zdążyły za bardzo ostygnąć, bo ledwo dwa lata później grupa powróciła z nowym albumem. "Hope Dies Last" ukazał się w październiku zeszłego roku.
  Rozmawiałem swego czasu z liderem zespołu, Ryszardem Kramarskim, o cyklu wydawniczym i porach ukazywania się płyt. Ryszard szczerze przyznał, że zwykle celuje w jesień, bo to "zdecydowanie jesienna muzyka". Trochę tak jest. "Hope Dies Last" to kolejna dawka ciepłych, otulających dźwięków, utrzymanych w neoprogresywnej stylistyce, z mocno analogowym brzmieniem. Jednak, nie miejcie złudzeń, tu nie ma miejsca na wesołkowatość i beztroskę. Nikt tu nie skacze po łące ze źdźbłem trawy między zębami. W tekstach zazwyczaj przewijają się przemyślenia dotyczące kondycji współczesnego społeczeństwa, dokonujących się w nim przemian i walki o godność oraz zwykłe przetrwanie w świecie okrutnym i bezwzględnym dla marzycieli. Podkreśla to również okładka i generalnie cała szata graficzna albumu - pełna ognia, czerni i wszechobecnego mroku. Oczywiście, Millenium nie skręciło nagle w stronę funeral doom metalu, lecz okrasza te trudne i niekoniecznie przyjemne tematy muzyką charakterystyczną dla swojego stylu.
  Utwory płyną nieśpiesznie, rozwijają się powoli, z jednym wyjątkiem trwają co najmniej ponad 6 minut, ale tym razem lider (odpowiedzialny za całą muzykę Kramarski) nie zdecydował się na umieszczenie na krążku żadnej suity. Z jednej strony, trochę szkoda, a z drugiej to już było. Kompozycje są mimo wszystko zwarte, konsekwentne, nie rozjeżdżają się na różne strony. Nie przeszkodziło to w ubogaceniu aranżacji różnymi smaczkami, wszakże to rock progresywny, musi być więc odpowiednio kolorowo, nawet jeśli to jesienne barwy. Mam wrażenie, że już dawno w twórczości grupy nie było aż tylu brzmień fletu i saksofonu, za które odpowiada Łukasz Płatek, wnosząc potrzebne urozmaicenie i ciekawy koloryt. Niby to wszystko już było, ale takich dźwięków nigdy za dużo. W utworach nie brakuje też licznych solówek gitarowych Piotra Płonki i pasaży klawiszowych samego lidera. Bez zarzutu jest jak zwykle sprawdzona sekcja rytmiczna - Krzysztof Wyrwa/Grzegorz Bauer - obaj panowie brzmią odpowiednio głęboko. Wreszcie Dawid Lewandowski, o którym już chyba można przestać mówić, że jest nowym wokalistą, a po prostu obecnym - już nieco okrzepłym, coraz bardziej dojrzałym i świadomym swych możliwości.
  Ogromnie cieszy, że Millenium złapało nowy wiatr w żagle wraz z przybyciem Dawida i kontynuuje obraną na poprzedniej płycie ścieżkę. "Hope Dies Last" przynosi po prostu więcej tego samego dobrego, ale w przypadku zespołu z tak dużym dorobkiem, to w zupełności wystarczy. Mamy kolejną okazję, by rozsiąść się wygodnie, odpalić przyjemne dźwięki i zatonąć w nich, najlepiej odpoczywając i wypatrując lepszych dni. W końcu, nadzieja umiera ostatnia.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński czwartek, 13, luty 2025 20:07 Link do komentarza