1 komentarz

• 

  Standardowo powinienem napisać, że „The Sin” to x album Millenium, gdzie w miejscu x powinien znajdować się liczebnik oznaczający, z którą z kolei płytą zespołu Ryszarda Kramarskiego mamy do czynienia. Jednak, dyskografia Millenium jest dość skomplikowana, z uwagi na dużą ilość reedycji i składanek. Jeśli dobrze liczę, wydany w tym roku „The Sin” to trzynaste studyjne wydawnictwo popularnej krakowskiej grupy neoprogresywnej. Album został wydany w trudnych warunkach, zdającej się nie mieć końca pandemii oraz w ekspresowym tempie, raptem rok od ostatniej płyty – „The Web”. Nowe dzieło ma kilka wspólnych mianowników z poprzednim, w sensie formalnym. W obu przypadkach mamy do czynienia z albumami konceptualnymi, których tytuły stanowią trzyliterowe rzeczowniki. Poprzednio, motywem przewodnim były uzależnienia, tym razem punktem odniesienia jest biblijne siedem grzechów głównych. Czyli ponownie teksty dotyczą tego, co w naszym życiu złe i czego raczej warto się wystrzegać.
  Od strony muzycznej, również słychać sporo podobieństw względem poprzedniego albumu. Ostatnimi czasy Ryszard Kramarski nieco odchodzi od długich i rozbudowanych form na rzecz utworów krótszych, bardziej zwartych i melodyjnych. Atmosfera często robi się mocno sentymentalna, co z kolei budzi silne skojarzenia z solową twórczością Kramarskiego, czyli jego tRKproject, którego nowa płyta również ukazała się w tym roku. Mam wrażenie, że granice stylistyczne między oboma zespołami zaczynają się coraz bardziej zacierać, co może być trochę niebezpieczne w przyszłości.
  Na „The Sin” Millenium nieszczególnie eksperymentuje z brzmieniem, przez co wiadomo mniej więcej czego należy się spodziewać. Utwory oparte są na rzetelnie, ale dość spokojnie pracującej sekcji rytmicznej. Formalnie, kompozycje nie są skomplikowane. Większy nacisk położono na klimat i emocje niż na kombinowanie z rytmem czy nastrojami. Jak zwykle, album pełen jest bardzo ładnych melodii, na tle których delikatnie płynie aksamitny głos Łukasza Galla. Przez chwilę wydawało się, że ta era w historii zespołu zakończy się, ale na szczęście panowie jakoś się dogadali. Byłoby szkoda, gdyby Millenium straciło Galla, nawet jeśli miałby zastąpić go tak wspaniały wokalista, jak Marek Smelkowski. Aranżacje poszczególnych kompozycji nie są szczególnie zaskakujące, ale pasują do klimatu całości. Gitarzysta Piotr Płonka i grający na instrumentach klawiszowych lider wymieniają się solówkami gitarowymi i pasażami klawiszowymi, właściwie w każdym kawałku. Moim ulubionym i moim zdaniem najciekawszym utworem w zestawie, jest zamykający album „Envy”. Najdłuższa, najbardziej rozbudowana i progresywna spośród wszystkich kompozycji na „The Sin”, pokazuje, że zespół, a zwłaszcza odpowiedzialny za muzykę Ryszard Kramarski, nie powinien całkowicie porzucać tego kierunku. Nawet solówka gitarowa Płonki jest tu jakaś wyjątkowa, szczególnie żywiołowa i emocjonalna.
  Szczerze podziwiam tempo pracy Ryszarda Kramarskiego i towarzyszących mu muzyków. Kolejne albumy, zarówno Millenium, jak i tRKproject, ukazują się z bardzo dużą częstotliwością. Jakość kolejnych wydawnictw nie jest może szczególnie zaskakująca, ale jest zawsze na stałym poziomie. „The Sin” to kolejna porcja klimatycznego i melodyjnego rocka neoprogresywnego, ukochanego przez fanów zespołu. Znając podejście miłośników Millenium, o popularność nowego krążka nie trzeba się martwić.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 15, listopad 2020 14:21 Link do komentarza