1 komentarz

• 

  Znam takich, dla których nowy album Millenium jest najbardziej wyczekiwaną płytą roku. Osobiście potrafię podejść do tego bardziej obiektywnie, ale z pewnością „The Web” jest bardzo ważną płytą dla zespołu, swego rodzaju sprawdzianem obecnej jego kondycji. Gdy jakiś czas temu rozeszły się drogi grupy Ryszarda Kramarskiego i jej wieloletniego wokalisty, Łukasza Galla, fani wstrzymali oddech. Marek Smelkowski doskonale poradził sobie jako następca Łukasza, ale jego przygoda z Millenium była krótka. Późniejszy powrót Galla do zespołu świadczył raczej o chwilowej zadyszce niż globalnym kryzysie w szeregach formacji. A teraz otrzymaliśmy nową płytę i wszystko wróciło do normy.
  „The Web” jest albumem konceptualnym, dotyczącym wszelkich problemów i nałogów, które mogą nas usidlić i uniemożliwić prawidłowe funkcjonowanie, powodując, że tkwimy w nich niczym w sieci pająka. Ale poza ogólnym stwierdzeniem problemów, panowie (Kramarski odpowiada za pomysł, a Gall za teksty) sugerują również co może stanowić ich rozwiązanie. Miłość. Brzmi banalnie, ale trudno się z tym nie zgodzić. Zresztą, kiedyś usłyszałem, że przyczyną każdego nałogu jest niedostatek miłości, więc być może coś w tym jest. Ten specyficzny nastrój smutku, nostalgii i wzruszenia w tekstach odbija się również w muzyce. Millenium dość często niebezpiecznie blisko ociera się o ckliwość, ale jakimś cudem ostatecznie udaje im się wyjść z tego obronną ręką, a do płyty powraca się z przyjemnością. Duża w tym zasługa melodii oraz zdolności wokalnych Łukasza Galla. Wokal jest bardzo mocno wysunięty do przodu i trzyma kompozycje w ryzach. Bryluje do tego stopnia, że czasem bardziej zwraca się na niego uwagę niż na solówki gitarowe Piotra Płonki i klawiszowe samego Ryszarda Kramarskiego, choć zwłaszcza pod koniec płyty instrumentaliści bardzo dobrze współpracują ze sobą i tworzą piękne pasaże.
  Na „The Web” szczególnie wyróżniłbym trzy kompozycje. „The Lonely Ship” to przede wszystkim urokliwa melodia, linia wokalna, która zostaje w głowie prawie od razu oraz śpiew Galla, który w refrenie wyciąga wysoko niczym Sting, ale brzmi to znakomicie. W „In The Ocean Of The Night” przykuwa uwagę dramatyzm, który trzyma mocno w napięciu i nie pozwala oderwać się aż do końca utworu. Melodia króluje również w „Name On The Sand”, ale tu największe wrażenie jednak robi refren.
  Mimo dość trudnej tematyki, którą zespół wziął na warsztat, „The Web” słucha się bardzo przyjemnie. Album nie jest długi, trwa około 45 minut i jest to idealna ilość muzyki, by móc się nią nacieszyć, ale jednocześnie nie dać się zmęczyć. Rewolucji nie ma i myślę, że nie będzie, ale nie sądzę, by ktoś po Millenium jeszcze tego oczekiwał. W przypadku zespołu z takim dorobkiem i bazą stałych fanów, w zupełności wystarczy utrzymać poziom i nie rozczarować. I tak jest właśnie na „The Web”. Zasadniczo nie ma sensu, żebym wystawiał rekomendację, ponieważ miłośników formacji Ryszarda Kramarskiego przekonywać nie będzie trzeba, a do tych, którzy nie są przekonani, nie przemówią żadne argumenty. A jeśli nie zaliczacie się do żadnej z tych grup to posłuchajcie, bo to porcja fajnego, melodyjnego rocka neoprogresywnego.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński wtorek, 29, październik 2019 22:33 Link do komentarza