1 komentarz

• 

  Bob Dylan, gdy dowiedział się, że jego płyta Blood On The Tracks (w warstwie tekstowej poświęcona rozpadowi małżeństwa artysty) przoduje w notowaniach, rzekł był: nie rozumiem, jak ludziom może podobać się tyle bólu. Trzydzieści lat później płyty wypełnione wspaniałymi piosenkami przegrywają z głośną, pozłacaną tandetą. Ale poza tym mamy tu sytuację analogiczną. Ray w słowach jeszcze bardziej szczerych niż zwykle ujął swoje przeżycia po rozstaniu z żoną. Nigdy nie był przesadnym optymistą, ale Propaganda Man wręcz ocieka smutkiem i frustracją obecną tak w tekstach, jak i głosie Wilsona.
  
  Muzyk zapowiadał, że album będzie powrotem do znanego z płyty Change balladowego oblicza. Słowa dotrzymał. Znów mamy do czynienia z intymnymi songami, w których gustowny akompaniament ma jedno zadanie: uwypuklić głos artysty. W kilku utworach pojawia się charakterystyczny dla brzmienia Change akordeon. Ale mamy też kilka wcześniej przez Wilsona nie stosowanych patentów. Spośród gromady utworów zdecydowanie wyróżniają się singlowe Bless Me i piosenka tytułowa. W obu pojawia się gęste elektroniczne tło i orientalne zaśpiewy, zbliżające muzykę do dokonań Petera Gabriela. Bless Me jest dodatkowo prowadzone przez dość ostry riff (zagrany przez kompana z 'nowego' Stlitskin, Uwe Metzlera). Nie mógłbym z czystym sumieniem nazwać tej piosenki balladą. Z kolei Propaganda Man ma repryzę w postaci utworu More Propaganda - to ten sam kawałek, ale zagrany zupełnie inaczej. W drugiej wersji jest akustyczną balladą, która w końcówce dostaje przyspieszenia na modłę Dire Straits. W kilku miejscach jest miejsce na gitarowe przestrzenie a'la David Gilmour, np. w Things Don't Stop (na dodatek mającym rytm walca) czy Frequency. Czyli mamy do czynienia z naszym starym znajomym Rayem, który ubrał się w trochę inne ciuchy. Ale to nadal on, to jego głos stanowi o wartości płyty. Dawno nie słyszałem tak zbolałego śpiewu jak w Lately czy Things Don't Stop. Dzięki talentowi kompozytorskiemu Raya i jego współpracowników - wypełniaczy na Propaganda Man nie znajdziemy. Wspaniała płyta! Nawet, jeśli jest świadectwem życiowego zakrętu twórcy. A może właśnie dlatego? 5/5

  Paweł Tryba niedziela, 16, sierpień 2009 15:42 Link do komentarza