1 komentarz

• 

  Wszyscy czekają - nowe DVD - nowe doznania. Przedsprzedaż, promocja, Blu-Ray itd.
  Kupiłem BR skuszony tym, że powinno być najlepiej. Jest tragedia.
  Jakoś ostatnio mam zaszczyt przejeżdżać się po zespole Dream Theater, choć bardzo ich lubię. Niestety ich doradcy i inżynierowie powinni być tarzani w smole i obsypywaniu pierzem.
  Ale od początku.
  Nowe wydawnictwo wizyjne wpisuje się w strategię zespołu - wydajemy CD i podpieramy go wizją. Ostatnio - co płyta to i koncert, więc dzięki temu w latach 2000-2013 ukazało się pełno płyt DVD z zapisami ich koncertów. Poza wydawnictwami oficjalnymi są tzw Official Bootlegs np. Bucharest 2002, Dreamavarium itp. I tak w okresie kilku lat mamy pełny wizyjny zapis jak muzycy Dream Theater przybierają na wadze (głównie gitarzysta i wokalista) i tyle.
  Każdy koncert to sterylna dawka rocka, bez żadnego brudu, choćby jednego fałszywego dźwięku. Wszystko starannie wyuczone, zagrane, wyczyszczone.
  Oczywiście to kawał geniuszu, ale dlaczego wszystko psują głusi???????
  Mówię po raz kolejny o głuchych inżynierach dźwięku, przez których każda muzyka staje się mało zjadliwa.
  Na najnowszym BR jest kawał wspaniałych utworów - cała płyta Dramatic Turn (bo to trasa promująca ten album), kilka staroci, przebój (Pull Me Under). Kawał grania i wirtuozerii. Nowe gadżety Ruddessa (nowe klawiatury dotykowe i nowa funkcjonalność podstawki do klawiszy, która już nie tylko kręci się wokół, ale i zgina się na boki); wyższe podnóżki dla Petrucciego; powyginany statyw mikrofonowy dla wokalisty-bez-głosu i imponujący zestaw perkusyjny Mike'a.
  Ale to wszystko widać. Widać wspaniale i tyle.... bo niestety nic nie słychać.
  Głuchota akustyków i inżynierów dźwięku powinna być karalna. W tym wypadku karą powinno być poza samą smołą i pierzem - zakaz pracy na tym stanowisku i to dożywotnio.
  Przykład - solówka końcowa w The Dark Eternal Night , Ruddess bierze nowy gadżet - klawisz w formie ust na fali i biega z nim po scenie wyczyniając podobno cuda, tylko, że my słyszymy w kółko gitarowy riff. Klawisz jak z piwnicy, bardzo słabo słyszalny, że już o jakiejkolwiek selektywności dźwięku nie wspomnę.
  Zresztą ten zarzut o wszędobylskie gitarowe riffy przyćmiewające wszelkie sola nie jest odosobniony, więc nie od parady pozostaje dodać, że Executive Producent to Petrucci. Perkusja kompletnie jest zasłonięta, bass w większości także. Najczęściej udaje się przebić klawiszom....
  Celowo nie opisuję utworów. Po co. Znamy je wszyscy i każde wykonanie jest podobne, wyuczone, solówki zaplanowane od a do z. Perfekcja.
  Ale jedynym dla mnie punktem dla której warto oglądnąć ten show i mieć tą płytę to FENOMENALNE solo na perkusji Manginiego. Tutaj nikt go nie zagłusza, a akustycy wreszcie ustawili bass na stopy. To działa.
  Należy jeszcze dodać informację o sekcji smyczkowej, która tworzy swoistą wersję Unplugged, kiedy z rockowych wyjadaczy zespół przeinacza się w melodyjnych nudziarzy.
  
  Reasumując - wszystko to już było, tyle tylko, że teraz wiadomo kto rozdaje karty. Już nie słychać na pierwszym planie perkusji Portnoya - teraz króluje Petrucci.
  A czy to dobrze czy źle - oceńcie sami.
  Dla mnie 3 na 5.
  Za technikę wykonania. Za resztę 0 lub miejscami minus 3.

  Konrad Niemiec poniedziałek, 18, listopad 2013 23:01 Link do komentarza