1 komentarz

• 

  Już debiutancki album amerykanów świadczył, że w zespole tym tkwi niemały potencjał. Połączenie brutalnych riffów i połamanych partii perkusji z elementami jazzu stworzyło mieszankę, która wybuchnie już niebawem na kolejnych albumach. Karkołomna pod względem szybkości i techniki muzyka Dillingera, a być może także tytuł ich debiutu (Zliczając nieskończoność) sprawiły, że dziennikarze zaczęli szufladkować ich twórczość jako math metal (matematyczny metal) lub math core.
  
  Należy jednak zaznaczyć, że Calculating Infinity, mimo że w swej formie dość nowatorskie, niesie ze sobą mało treści. Poszczególne utwory niewiele się od siebie różnią i niemal wszystkie zbudowane są w następujący sposób: ostro od początku do samego końca, z ewentualnym jazzującym przerywnikiem gitarowym w środku. Na dłuższą metę jest to męczące i niełatwo przesłuchać album w całości. Ma też na to wpływ dość monotonny krzyk Dimitri Minakakisa, który wkrótce po nagraniu płyty pożegna się z zespołem.
  
  Mimo, że płyta wyznacza w pewien sposób nowy kierunek w muzyce ekstremalnej, przeznaczona jest raczej dla najzagorzalszych fanów grupy. Ocena: trzy z ewentualnym plusem za odwagę.

  Paweł Pieczonka sobota, 11, kwiecień 2009 15:44 Link do komentarza