1 komentarz

• 

  Powiem to otwarcie. Nigdy nie byłem fanem Enchant (widzę te pełne nienawiści spojrzenia skierowane w moją stronę), ale nigdy też nie zarzuciłem im braku umiejętności. Panowie pieczołowicie łączyli dobrodziejstwa rocka progresywnego z nowoczesnym, niekiedy metalowym, brzmieniem (trochę w klimacie Shadow Gallery). Ich twórczość, choć bardzo przyjemna w odbiorze, nie trafiła w moje gusta i niespecjalnie przejąłem się tym, że grupa odeszła w cień po wydaniu „Tug Of War” w 2003 roku. Dlatego też ich powrót nie był dla mnie wielkim wydarzeniem, ale pomimo sceptycznego podejścia postanowiłem napisać kilka słów na temat „The Great Divide”.
  
  Imponujące jest to, że po 14 latach zespół wrócił dokładnie w takim samym składzie. Ted Leonard, wokalista formacji, udzielał się wcześniej w Spock’s Beard oraz Thought Chamber. Podobnie było z klawiszowcem Billem Jenkinsem, który zagrał na „Psykerion” (drugim krążku wcześniej wspomnianej Komnaty Myśli), a w tym samym czasie Sean Flanegan łoił na bębnach w progmetalowym Cynthesis. Natomiast pozostali członkowie, czyli Ed Platt (bas) i Douglas Ott (gitara), zbierali siły i spokojnie czekali na reaktywację Enchant.
  
  Na „The Great Divide” znalazło się osiem utworów, utrzymanych w zbliżonej stylistyce. „Circles” już na wstępie zaskakuje mocnym uderzeniem, które płynnie przechodzi w chwytliwą melodię. Klawiszowe tło w refrenie i partiach solowych słusznie kojarzy się z wczesnymi dokonaniami Marillion i Areny. W dwóch kolejnych utworach, znacznie więcej ma do powiedzenia sekcja rytmiczna. W „Within An Inch” przeważają perkusyjne połamańce, natomiast „The Great Divide” utrzymany jest w stylistyce wczesnego Rush (szczególnie pod kątem partii basowych). Kolejno na „All Mixed Up” i „Transparent Man” usłyszymy rockowo-metalowy mariaż, charakterystyczny dla dokonań Enchant. „Life In A Shadow” nie bez powodu przypomina dokonania Neala Morse’a, bowiem Ted Leonard udzielał się m.in. na tegorocznej trasie Transatlantic. Album wieńczą utwory: „Deserve To Feel” oraz „Here And Now”. Warto zwrócić szczególną uwagę na ten ostatni kawałek, w którym znajdziemy wiele neoprogresywnych odniesień.
  
  Choć, jak wcześniej wspomniałem, nigdy nie pałałem sympatią do twórczości Enchant, to panowie na „The Great Divide” mile mnie zaskoczyli. W materiale można odczuć wpływy z innych projektów poszczególnych muzyków, ale zespół nie traci przy tym swojej pierwotnej tożsamości. Długi wypoczynek zdecydowanie wyszedł im na dobre. Utwory na płycie mają sprecyzowany charakter, a każdy z nich dopełniony jest przemyślaną melodyką, która nie ucieka od technicznych popisów. W przypadku tego ostatniego zdecydowanie dominuje sekcja rytmiczna tworzona przez Flanegana i Platta. Panowie nie wybijają się ponad resztę muzyków, a ich zagrywki są przemyślane i doskonale wypełniają przestrzeń w melodiach. Wiele dobrego można też powiedzieć o Tedzie Leonardzie, którego głos od zawsze był jedną z mocniejszych stron Enchant. Gość wspaniale interpretuje utwory, dzięki czemu zyskują na autentyczności, szczególnie na płaszczyźnie emocjonalnej.
  
  Pomimo sceptycznego podejścia, panom udało się mnie oczarować. Choć nie jest to trwałe zaklęcie (szczególnie jeśli chodzi o ich poprzednie wydawnictwa), to do „The Great Divide” będę wracał niejednokrotnie. Czarujący to album.
  
  4/5

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak wtorek, 19, sierpień 2014 19:56 Link do komentarza