1 komentarz

• 

  Zwyczajowo powinienem napisać coś w stylu: „aż trudno uwierzyć, że od premiery „Alone” projektu Mr Gil minęło już 20 lat”. Oczywiście, że w końcu musiało minąć tyle lat, bo czas ma to do siebie, że „fugituje” i to w zastraszającym tempie. Z drugiej strony, nie pamiętam premiery „Alone”, ponieważ 20 lat temu, będąc w piątej klasie szkoły podstawowej, nie miałem pojęcia kim jest Mirek Gil lub czym jest rock progresywny. Mam jednak znajomych, którzy już wtedy mieli to pojęcie. Im musi być dopiero głupio. To wszystko nie zmienia faktu, że Oskar Productions wydało reedycję „Alone” z dodatkami w ciekawy sposób, co zdecydowanie warto odnotować.
  Po pierwsze, niczym w reklamie jakiegoś dyskontu, otrzymujemy nie jedną, a aż dwie płyty! Żarty żartami, ale jeśli ktoś nie śledził lub nie załapał się dotąd na płyty Mr Gil, to obecnie w podwójnym wydaniu debiutanckiego albumu otrzyma również trzecią płytę projektu Mirka – „Light And Sound”. Nowe wydanie tych albumów jest o tyle ciekawe, że pokazuje jak muzycy rozwijali się wraz z upływem czasu. Jak zmieniały i przenikały się składy zespołów, w których działalność był zaangażowany Gil. Skład z „Alone” to Collage bez Roberta Amiriana i Wojtka Szadkowskiego (zastąpili ich odpowiednio Olaf Łapczyński i Włodi Tafel). „Light And Sound” to w pewnym sensie możliwie najłagodniejsze oblicze Believe, ze względu na niepodrabialny głos i charakterystyczny styl Karola Wróblewskiego. Jeden utwór z Karolem pojawia się nawet na krążku z „Alone”, „The Bright Day”, jako bonus.
  Myślę, że najważniejsze jest to, że ta muzyka w ogóle się nie zestarzała. Rock neoprogresywny ma to do siebie, że często brzmi podobnie, ponieważ wykorzystuje zbliżone środki stylistyczne. I choć niektóre zespoły nieco z tym brzmieniem kombinują, jak choćby projekty Gila, od pewnych rozwiązań aranżacyjnych ciężko jest uciec. Dla niektórych to najpoważniejsza wada tego gatunku, ale to właśnie dzięki temu albumy z lat 90-tych wciąż brzmią aktualnie (dobrym przykładem jest „Ever” IQ czy debiutancka płyta Areny), a wydawnictwa sprzed 10 lat mają w sobie tę klasyczną elegancję, co udowadnia „Light And Sound”. Dlatego też, choć ten pomysł mógł wydawać się karkołomny, zestawienie tego albumu z „Alone” jest strzałem w dziesiątkę i ma wartość historyczną. Jeśli ktoś nie posiada tych płyt osobno, to ma doskonałą okazję, by to nadrobić. Dla pozostałych może to być fajna podróż sentymentalna i przypomnienie jak to „kiedyś było lepiej”, choć warto zadać sobie pytanie, czy faktycznie aż tyle się zmieniło?
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński środa, 12, czerwiec 2019 21:46 Link do komentarza