1 komentarz

• 

  Nie sposób przejść obojętnie obok tej płyty, wobec znanych dokonań grupy przed i po jej nagraniu. 'The Window Of Life' otwiera w stylu Pink Floydowskim przepiękny 'The Walls of Babylon'. Zamykając oczy można na chwilę przenieść się w strony Bliskiego Wschodu i zaczerpnąć 'czystej wody' z płynącego leniwie Tygrysu. Ale wyobraźnia jest rzeczą indywidualną, więc u innego słuchacza może to być nawet Niagara. W momencie, kiedy rusza cały zespół, można tak stwierdzić. Utwór drugi: 'Ghosts' rozpoczynają piękne klawiszowe pasaże Clive'a Nolana, który jak zawsze stanowi nieodparty trzon zespołu. Faktycznie słuchając tego utworu można poczuć, że duchy unoszą nas ponad wysokie Cirrostratusy.
  Zmiany tempa, tonacji i nastroju to 3 główne cechy charakteryzujące utwory tego wyspiarskiego zespołu. Stworzenie tak cudownej harmonii jest wręcz darem od samego Stwórcy. Przykładem niech będzie trzeci utwór z płyty, a mianowicie 'Breaking the Spell' - jak zwykle pojawiający się na każdym koncercie zespołu. Nie brakuje w nim nawet bluesowych riffów, wtapiających się w neoprogresywne zagrywki gitarowe Barretta. Czwarty utwór również jest perełką występów Pendragon'a na żywo - mowa oczywiście o najdłuższym dokonaniu na tej płycie : 'The Last Man on Earth'. Prawie 15 minut nagrania podzielone jest na dwie części - pierwsza 'Skylight' a druga 'Paradise Road'. Przez ten czas przeżywa się magiczne chwile, a kiedy utwór się kończy, można odczuć niedosyt, że ten kwadrans to jednak dużo za mało !!!!
  'Nostradamus (Stargazing)' to przedostatni utwór z całej płyty, będący jej najsłabszym ogniwem, ale nie wywołującym wrażenia jakiegoś wybrakowania. Taki ma po prostu charakter. Płytę zamyka najbardziej znany i kojarzony z zespołem, przecudowny 'Am I Really Losing You?'. Długa rozmowa Barretta ze słuchaczem przechodzi w piękną i romantyczną grę gitary. Wspaniałe podsumowanie 'The Window of Life'! Ta melodię słyszy się w uszach do końca życia ... Można by wykrzyczeć: jeszcze ... jeszcze ... jeszcze ... ale niestety wszystko co dobre (w tym przypadku piękne) szybko się kończy.
  
  Spójrzcie na okładkę ! Włączcie CD ! Zamknijcie oczy ! Narodźcie się raz jeszcze !

  Mariusz Białkowski niedziela, 03, maj 2009 16:05 Link do komentarza