1 komentarz

• 

  Quidam...
  
  Są takie płyty, które emanują emocjami i bawią się naszym smakiem muzycznym. Kiedy staję przed półką z cd-kami, zawsze z nostalgią spoglądam na dorobek grupy Quidam... A ich debiut łapie za serce i jest niesamowitą podróżą w magiczny świat dźwięków...
  Pierwszy na płycie utwór "Sanktuarium" jakże jest różny od neo-progresywnych dokonań. Wrażenie robi damski wokal. Właścicielką tego ciepłego melodyjnego głosu jest Emilia Derkowska. Szkoda, że nie dane było mi słyszeć tej grupy live... Nie o koncertach Quidamu jednak chciałem... "Sanktuarium" ma wiele zwrotów akcji, nie jest typowym rockowym utworem. Niepokój płynący z tego utworu jest powalający, ale w końcu podmiot liryczny odnajduje swój spokój. Tak... "Sanktuarium" jest uwerturą do dalszej przechadzki po muzycznym ogrodzie. Warto zwrócić uwagę na warstwę tekstową tej płyty. Pozytywem są polskie liryki i nie silenie się na jakieś pseudointelektualne wycieczki parapsychologiczne. Brawo!!! Prostota (nie mylić z prostactwem) jest wielkim atutem tego longplaya. Instrumentarium, cóż tu dużo mówić, to po prostu kawał znakomitego rzemiosła i podobnie jak w tekstach, wszystko podane ze smakiem nie jest otoczone aurą pompatyczności i przesady. Jedyne co można skrytykować, to nieco kulejąca produkcja tego albumu, ale usprawiedliwieniem jest rok nagrania i masteringu. Ogółem można rzec, że płyty słucha się z wielką przyjemnością. Osobiście polecam nocny spacer miejskimi arteriami ze słuchawkami. W moim ukochanym Opolu zdaje to egzamin koncertowo. Jest czas na zadumę, refleksję i wyciszenie emocji... Płyta nie zbiera tu ocen na jakie zasługuje. Daję 5/5.

  Adam Wołek środa, 07, kwiecień 2010 13:27 Link do komentarza