1 komentarz

• 

  Pewne rzeczy uspokajają mnie swoją niezmiennością. Słońce zawsze wstaje na wschodzie. 2+2 to zawsze 4. Metal Mind Records zawsze wydaje dvd z występu zaproszonych przez siebie zagranicznych zespołów. I jeśli są to zespoły progresywne, to na sto procent będzie to rejestracja z katowickiego Teatru Im. Wyspiańskiego. Standardzik.
  
  Zapisu doczekała się nawet tak nietypowa trasa połowy Pendragonu. Barrett i Nolan wpadli do Polski na kilka akustycznych występów, żeby pograć utwory z dorobku Pendragonu, ale też innych zespołów Clive'a: Strangers On A Train, Arena, Shadowland, Nolan And Wakeman. Czyli słyszymy przekrój przez wszystko (no, większość), w czym pulchny klawiszowiec maczał palce - w wersji jeszcze bardziej ascetycznej niż Pendragonowy koncert w Trójce z 2001 roku (zabrakło Petera Gee na drugim 'pudle'). Formuła poza tym podobna do tamtego koncertu z początku wieku - zmiany w aranżacjach niewielkie, Clive nie zasiada za fortepianem, tylko za zaprogramowanym na jego brzmienie keyboardem Rolanda. Boicie się, że będzie nudno? Niepotrzebnie!
  
  Jako jednostka wychowana na pop-rocku, która dopiero w wieku dojrzałym została na progres nawrócona, bardzo sobie cenię dobre melodie. Tych zaś nie brakuje w dorobku obu panów. To są - co tu kryć - piosenki, zwłaszcza w tym odartym z progresywnego sztafażu wykonaniu. Piękne piosenki! Pendragonowe klasyki dominują. Są evergreeny w rodzaju 'Voyagera', 'And We'll Go Hunting Deer' czy mojego ulubionego 'Paintbox' Znalazło się miejsce na premierowe wykonanie 'Two Roads' z niewydanej jeszcze wtedy płyty 'Believe'. Śpiewa głównie Barrett (nostalgicznie jak zwykle - i za to go kochamy!), Nolan dodaje chórki, pierwszym głosem jest tylko w 'Mindgames' z repertuaru Shadowland, które zyskało na spójności bez tych kobiecych zawodzeń z oryginału. Całe swoje piękno ukazała ballada 'Shadows Of Fate'. Na płycie duetu Nolan-Wakeman urocza melodia ginęła pod nadmiarem klawiszowej aranżacji. Uwolniona z jej okowów - brzmi znacznie lepiej. Szkoda tylko, że spośród wszystkich wykonanych utworów jedynym żywszym jest 'Nostradamus' ( zresztą kapitalnie przyjęty) - parę weselszych kawałków poprawiłoby dynamikę koncertu.
  
  Obaj panowie są wyluzowani - żartują, opowiadają o tym, jak lubią występować w Polsce (i nie jest to chyba kurtuazja) i nonszalancko popijają z kubków napoje wyskokowe. Nolan przyznaje się nawet, że woli krupnik od Jacka Danielsa. Wiadomo - grają dla swojej publiczności, mogą sobie pozwolić na swobodny z nią kontakt. I właśnie do sympatyków obu tych koryfeuszy neoprogresywnego rocka skierowane jest to wydawnictwo. Kto ich lubi - obejrzy z przyjemnością, a jeśli ma wersję deluxe, to jeszcze wrzuci zapis audio do discmana. Kto nie przepada - niech lepiej zacznie od rejestracji normalnych, elektrycznych koncertów Pendragonu. 3,5/5. I nagana dla wydawnictwa Metal Mind za potraktowanie dyskografii obu artystów baardzo po macoszemu.

  Paweł Tryba poniedziałek, 08, wrzesień 2008 16:53 Link do komentarza