1 komentarz

• 

  We wszechświecie jest pewna planeta, która okazuje się być siedliskiem kłamców. Życie na tej planecie wprost kipi od kłamstw i oszustw, które, można by rzec, są walutą przetargową, nominałem dobrobytu. Kłamiesz, oszukujesz - masz wszystko! Jesteś uczciwy? Jeśli chcesz się czegoś dorobić - zacznij kłamać! Wierzysz? Uwierz tylko w to, co powiązane w prostej linii z kłamstwem, wyniesie Cię na piedestał...
  Na szczęście, na tej planecie istnieje pewien genialny wynalazek! Ten wynalazek nazywa się MUZYKA. Ona jedna potrafi drwić i szydzić z kłamców, pomagając tym, którzy nie kłamią. Jest dla nich wszystkim, w chwilach najtrudniejszej próby. Trochę to zawiłe, ale prawdziwe!
  Jak bardzo można kochać muzykę? Można ją ubóstwiać choćby tak jak Tommy Eriksson, pochodzący z krainy malowniczych jezior i lasów, czyli z Finlandii. Tommy trwa na scenie bardzo długo, poświęcając się swemu ukochanemu nurtowi, który na pewno nie przynosi tego, co oszustwa i kłamstwa. Jego zespół istnieje od 1991 roku, i może pochwalić się wydaniem pięciu albumów studyjnych.
  AGENESS. Krótka rozprawa nad nazwą. Kojarzy się z anagramem, nieprawdaż? Bo i jak tu nie dostrzec łudzącego podobieństwa do pewnej, zacnej nazwy legendarnego zespołu. Wystarczy zresztą posłuchać Finów, żeby być tego anagramu absolutnie pewnym.
  Dla historii zespołu Ageness charakterystyczne jest to, że często w zespole zmieniali się gitarzyści. Wreszcie lider, wokalista i klawiszowiec w jednej osobie - Tommy i jego koledzy: Kari Saaristo (perkusja) i Jari Ukonen (bas), będący z szefem zespołu od początku jego istnienia, napotkali kogoś wyjątkowego, wybitnego, niepowtarzalnego! Gitarzysta Speedy Saarinen, to właśnie to brakujące ogniwo. Wpasował się idealnie w muzykę zespołu, dzięki czemu brzmi ona wprost genialnie!
  Jak bardzo pompatyczny ma to być materiał, słyszymy już w krótkim intro, które wprowadza nas w płytę 'Songs From The Liar's Lair'. Robi się niesamowicie podniośle, niczym w starcie do mocnego filmu science-fiction. Gwiezdne wojny? Całkiem możliwe, bo wojenne sztuki ('Material Arts') nie są obce naszej rasie, ani też wszelkim imaginacjom, które przy naszym istnieniu się kumulują. Od początku gitara Speedy'ego porywa, obojętnie czy to riff, czy to soczysta solówka. Po prostu odjazd! Wtóruje mu, obdarzony niezwykle ciekawą barwą głosu Tommy Eriksson. Jego głos ma niezwykłą właściwość ubarwiania muzyki. Raz to śpiewa, raz drżąco łka, by za chwilę wydobyć z gardła głośny, charyzmatyczny krzyk! Otwarcie płyty kieruje muzykę w stronę najznamienitszych czasów w latach '70. Związki z Genesis to nie wszystko. Kolejny utwór 'The Lie And The Liar' zaczyna się w stylu Rush. Tak bije sekcja rytmiczna. Żadne to kłamstwa i oszustwa, to po prostu genialnie zaaranżowana, bogata brzmieniowo kompozycja z tym, co w tamtych czasach było najpiękniejsze. Są, zatem: Hammondy, mellotron, soczysta gitara i chóry. Palce lizać! Utwór świetnie się rozwija, by w finale osiągnąć swe brzmieniowe apogeum. Uwielbiam ten fragment!
  Idźmy, więc z muzyką dalej, wbrew tytułowi ('Why Don't You Go Away'). Tym razem usłyszymy dość mroczny, chwilami wręcz hard-rockowo brzmiący numer, z kolejną soczystą solóweczką gitarową i pompatycznym finałem.
  Wściekłość końcówki poprzedniego utworu, doda nieco paradoksu do kolejnego kawałka. 'Sons Of Madness', czyli synowie wściekłości... Utwór wcale wściekły nie jest. Raczej bardzo melodyjny tym razem, krążący gdzieś w okolicach Genesis z lat 75-77. Objawi się nam, dodające nieco ciepła pianino i chyba najspokojniej śpiewający, na tej płycie Tommy. Kolejny świetnie ułożony utwór, pełen zwrotów i zmian. To, co lubimy najbardziej.
  Subtelny początek, z klasycyzującą zagrywką na pianinie i spokojnym brzdąkaniem na gitarze, nie wskazują jak potężny będzie kolejny utwór. Jednak tytułowy lament duchów ('The Lament Of Ghosts') musiał być wyjątkowo płaczliwy i przeszywający, skoro przełożył się w taką zmianę nastrojów, w tym utworze. Jest w nim znów kawał historii najlepszego proga, jaki istniał na ziemi. Świetna interpretacja tekstów, potężne melotrony i organy, niespokojna sekcja rytmiczna i znów TA gitara.
  Podróż przez wojny nastrojów, duchów i niezliczonych kłamstw i oszustw doprowadza nas do finałowego legowiska kłamców ('Liar's Lair'). Tym razem zrobi się bardzo Floydowsko. Tak zagra między innymi gitara, zaśpiewają chórki, popłyną organy.
  I dojdziemy do ostatniego oszustwa. Tym razem okłamie nas... sam zespół! Jeśli będziecie cierpliwi, i po pozornym zakończeniu tego utworu nie naciśniecie klawisza 'stop' w odtwarzaczu, to po około dwóch minutach ciszy czeka na Was niespodzianka. Takie małe kłamstewko, zaaranżowane przez Tommy Erickssona i jego kolegów z zespołu.
  Na zakończenie pragnę tylko napisać, że moje entuzjastyczne podejście do tej płyty, to nie żadne kłamstwo. Nie oszukuję! Ta płyta jest cudowna, w każdym calu doskonała. To taka pigułka z historią świetnie zaaranżowanych klimatów, wywodzących się z najlepszych czasów rocka progresywnego. Brawo Ageness! Piątka to za mało, ale wyżej nie ma już skali!
  
  5/5 - z moją osobistą gwarancją
  
  Krzysztof Baran
  
  PS. Tommy, Speedy, Kari, Jari - zapraszamy do Polski!

  Krzysztof Baran wtorek, 07, lipiec 2009 01:04 Link do komentarza