1 komentarz

• 

  Rock neoprogresywny w większości przypadków smakuje mi jak czterokrotnie odgrzewany kotlet mielony z zimnymi ziemniakami podany na mokrym talerzu w dworcowej restauracji. W trosce o swoje uszy i zdrowie psychiczne, generalnie staram się go unikać, chyba że jest poparty solidną rekomendacją. Owszem, mam kilkanaście grup uprawiających ten gatunek, które lubię i posunąłem się nawet do tego, że mam ich pełne dyskografie, ale są to wyjątki potwierdzające regułę. Jednak o tym, że i w krowiej kupie można znalezć diament przekonałem się już kilkukrotnie. Któregoś wieczora zawitał do mnie Mario. (to ten kucharz, który podobnie jak ja słucha włoszczyzny) i przyniósł coś co nazywało się Anubis. Zwlekałem jak tylko mogłem, puszczałem mu największe rarytasy z mojej kolekcji, zagadywałem, serwowałem zimne piwo - wszystko na nic! Będziemy słuchać Anubisa i koniec... Trudno, nie zawsze świeci słońce, niektóre dni nie maję szczęśliwego zakończenia. Włączyłem. Zaczęło się typowo, czyli krzyczący wokalista, mnóstwo tekstu, mało muzyki. Westchnąłem z rozpaczą - nie posłucham dziś muzyki, tylko Anabisa... Zająłem się piwem. Ale po chwili zaczęło być lepiej. Zaczęli grać! To płyta z gatunku 'im dalej tym lepiej'. 10 utworów, prawie 70 minut muzyki. Po niezbyt ciekawym początku grupa wyraznie się rozkręca. Pojawiają się pierwsze solówki gitarowe - a szarpidrutów w składzie mają aż trzech... Od czwartego numeru jest już świetnie! Zaczyna się Wielki Progres. Znakomite gitary, świetne klawisze, łamańce rytmiczne i bardzo fajne, nowoczesne brzmienia osadzone w mocno klasycznej konwencji. Neo-prog z głową! W sumie niezła płyta. Nie jest to "moja" muzyka, ale posłuchałem jej z przyjemnością i chyba postawię na półce... co prawdoodobnie jest najlepszą rekomendacją...

  Aleksander Król sobota, 12, listopad 2011 08:31 Link do komentarza