1 komentarz

• 

  Galahad… Ciekawa grupa. Początki ich twórczości nie bardzo mi przypadły do gustu. Ale im dalej tym lepiej. Ostatnia pozycja, „Beyond the Realms of Euphoria” jest już całkiem niezła… klasyczny neoprogres, dużo fajnych pomysłów, kupa efektów specjalnych….i niespodziewanie dużo muzyki. Miejscami jest ostro, miejscami nowocześnie. Miejscami lirycznie… i epicko. Dużo elektroniki, ale i dużo „żywego” grania. Zespół zawsze był pod wpływem takich grup jak Marillion, Pendragon i IQ jednak dopiero lekki skręt w kierunku elektronicznego popu w wersji jego mixu z neo-progiem (oczywiście z przewagą tego drugiego) sprawił, że ta muzyka nabrała barw i przestrzeni. I ta twarz Galahadu jest dla mnie zdecydowanie bardziej przyswajalna. Bez „puszenia się” i nadymania, grają to co lubią, nic na siłę i to jest OK… Słychać oczywiście cały bagaż progresu, ale jest też pewnego rodzaju „świeżość” i radość z tego co się gra… od Marillion do…Jean M. Jarre’a. A w tym jest siła. Dean Baker – nowa postać w grupie, wywarł ogromny wpływ na brzmienie zespołu. Zastąpił zmarłego klawiszowca – Neila Peppera. Jego gra jest kompletnie inna, bardziej „radosna” w pozytywnym znaczeniu, poza tym jest znakomitym pianistą. Niechcący wyszedł im naprawdę dobry album. W swoim gatunku, oczywiście… 7 utworów, 1 bonus… Jest na tej płycie „Anioł Stróż” – chyba najlepszy numer jaki ta kapela kiedykolwiek popełniła, z cudownym, kilkusekundowym hołdem wielkiemu Genesis… Jest więc to bardzo dobry album, który co prawda kanonem się nie stanie, wielbicieli klasycznego proga nie przekona, fanów staroci jedynie znudzi , ale amatorom neoprogresu mocno podniesie ciśnienie i wywoła uśmiech szczęścia…. Oczywiście, moim, jak zwykle cholernie subiektywnym zdaniem…

  Aleksander Król środa, 24, październik 2012 17:28 Link do komentarza