1 komentarz

• 

  Trzeci studyjny projekt niemieckiej grupy Argos, prowadzonej przez multiinstrumentalistę i kompozytora Thomasa Klarmana to trochę pomieszana płyta. Są na niej elementy symfonicznego rocka progresywnego, muzyki ludowej (może lepiej zabrzmi – folku) , jazzu i popu. I którykolwiek styl wychodzi na wierzch – jest zagrany na naprawdę wysokim poziomie… Oczywiście tego jazzu i popu proszę nie brać dosłownie – to tylko elementy przesuwające ciężar muzyki w kierunku np. canterburyjskiego Caravanu, lub skandynawskich Flower Kings lub Kaipy. Czasami pobrzmiewają też dalekie echa starego , jeszcze gabrielowskiego Genesis, czasami będziemy mieli skojarzenia z Van der Graaf Generator i Peterem Hammillem. Thomas Klarman uzupełnił skład Rico Florczakiem (gitary), poza nim w składzie mamy Ulfa Jacobs’a (perkusja) i Roberta Gozona (Spiewający klawiszowiec). Ten skład pokazał co potrafi. Wyszła im bardzo dobra, spójna płyta , emanująca świeżością i radosnym przesłaniem. 7 utworów, z których tytułowy trwa prawie 21 minut. I jest w nim wszystko – świetna gitara, znakomite klawisze , łamane rytmy doskonale grane przez bardzo sprawną technicznie sekcję, flet i fajny wokal – wszystko na luzie z wielkim polotem i wyczuciem. Canterbury jest tu zagrane z „przymrużeniem oka” i fantazją o korzeniach psychodelicznych. Jazzowe solówki splatają się z improwizacjami o inklinacjach stricte rockowych. Niespodziewanie mamy tu małe arcydzieło w stylu retroprog canterbury. Polecam wszystkim fanom Caravan, Tangent, Hatfield & The North , jeśli kręci was Van Der Graaf Generator, pokochacie Argos – oczywiście jak zwykle moim, cholernie subiektywnym zdaniem…

  Aleksander Król wtorek, 30, kwiecień 2013 15:17 Link do komentarza