Shakary

W końcu lat 90, na szwajcarskiej scenie powstał kolejny projekt neoprogresywny. Miał on bardzo silny związek z zespołem Clepsydra, ponieważ jego muzykiem i jednym z założycieli, był Lele Hofmann (pierwszy gitarzysta Clepsydry). Początkowo udzielał się w nim także Alouisio Maggini, wokalista tej starszej formacji. W 1999 roku ukazał się podwójny album „Ayla”. Oczywiście mało to znana płyta, a wielka szkoda! Muzyka mająca dość dużo z klimatu Clepsydry, wzbogacona została klasycznymi dźwiękami organów i mellotronów, przez co skojarzenia płyną do pierwszych płyt Genesis. Wykorzystane w utworach skrzypce zaś, dodają crimsonowskiego napięcia. Wszystko to sprawia, że muzyka momentami bardzo wyłamuje się z kanonów neoprogresji, i jest niezwykle oryginalna! W dwa lata później ukazał się drugi album – „The Last Summer”. Tym razem pojawiły się, dodające klasycznego smaczku, chóry i cała gama symfonicznych sekwencji. Płyta również porywająca i utrzymana w podobnym stylu, co poprzedniczka.
Muzyka zespołu Shakary to przede wszystkim (nie boję się użyć tego słowa) mistrzowska wręcz wirtuozerska gra gitarzysty Lele Hofmanna, oraz bardzo ciekawa barwa głosu wokalisty – Noela McCalla, przypominającego nieco wokalistę Pallas – Alana Reeda.
W 2006 roku muzycy zespołu zremasterowali część materiału, który ukazał się na dwóch pierwszych płytach zespołu i wydali dwupłytowy album kompilacyjny, zatytułowany po prostu "Shakary". Pierwszą płytę tworzą najbardziej intrygujące momenty albumu „Ayla”. Drugi krążek, to cyfrowo udoskonalony „The Last Summer”.
Miejmy nadzieję, że zespół Shakary nie zniknie tak nagle ze sceny, jak nieodżałowana Clepsydra i jeszcze nas uraczy kolejnym pięknym albumem…

„Jester”