1 komentarz

• 

  Jaką muzykę może grać zespół o nazwie Fatal Fusion? Fatalne jazz-fusion? A może fuzję świetnych dźwięków które mogą fatalnie zauroczyć? Wiem, że ten żart jest potwornie słaby, ale nie mogłem się powstrzymać (jestem wielbicielem tzw. "sucharów"). Prawda jest taka, że muzyce z najnowszej płyty Norwegów znacznie bliżej do tego drugiego. I zdecydowanie nie jest to jazz-fusion.
  Fatal Fusion to zespół z Norwegii, w zeszłym roku panowie wydali drugi w swojej karierze album "The ancient tale". Twórczość FF określa się jako rock symfoniczny i jest to jak najbardziej trafne określenie. Słychać, że panowie zasłuchiwali się w muzyce klasycznych dla tego gatunku (czy w ogóle dla rocka progresywnego) zespołów. Ja w największym stopniu wyczuwam wpływ Genesis, ELP, Deep Purple czy Uriah Heep. Norwegowie przede wszystkim stawiają na mocne, rasowe riffy, częste zmiany rytmu i nastrojów, długie, rozbudowane sola gitarowe i soczyste klawisze (hammondy oczywiście obecne i często katowane). Twórczość Fatal Fusion jest wielowątkowa, barwna, różnorodna. Potrafią uderzyć prosto z mostu perkusyjną kanonadą wspartą rześkimi riffami i gęstymi klawiszami, znajdzie się też miejsce dla spokojnej zwrotki, długiej gitarowej solówki z "posuwistymi" dźwiękami czy elektronicznie przetworzonego głosu. I to wszystko w obrębie pierwszego utworu. Nie zabraknie również brzmień akustycznych, jako przejścia lub zwrotki, czego najlepszym przykładem jest "Tears I've cried", który po wzniosłym wstępie staje się swego rodzaju "balladą rycerską", ze względu na piękne partie gitary akustycznej, ale też tekst.
  Miał być rock symfoniczny, więc powinien być symfoniczny rozmach. Oj, tego jest tu mnóstwo. Osoby uczulone na patos powinny szybko zmienić kanał. Cały album jest naszpikowany podniosłym nastrojem, bombastycznymi riffami gitarowo-klawiszowymi. W ogóle mnóstwo tu różnych klawiszy, także smakosze takich dźwięków będą mieli ucztę (od hammondów po kosmicznie brzmiące syntezatory). Klimat kreuje też wokalista, obdarzony mocnym, trochę zachrypniętym głosem. Potrafi się świetnie wczuć w to co śpiewa, odnajduje się w różnego rodzaju nastrojach, może się popisać przekonującą interpretacją. Zresztą nie tylko gitarzysta zasługuje na uznanie. Generalnie wszyscy członkowie Fatal Fusion wykazują się dużymi umiejętnościami i przysłowiowej sroce nikt spod przysłowiowego ogona nie wypadł. O solówkach gitarowych już mówiłem, raczej dłuższe, rozbudowane, ale nie nużące, pomysłowe i silnie nacechowane emocjonalnie. Klawiszowiec to również pierwsza liga, sprawdza się i w partiach solowych i jako twórca tła. Sekcja rytmiczna też nie zawodzi, bez zająknięcia przechodzą od jednego trudnego przejścia do drugiego.
  Warto wspomnieć także o brzmieniu płyty. Fatal Fusion nie jest zbyt znanym zespołem, na szczęście nie przeszkadza to w niczym by brzmieć bardzo profesjonalnie, potężnie i selektywnie, co tylko wzmaga doznania ze słuchania tej muzyki.
  Czy coś pominąłem? Jakieś minusy? Cóż, nie oni pierwsi tak grają, nie brakowało takich zespołów w przeszłości, nie brakuje i dziś. Miłośnikom takiego grania pewnie polecać nie trzeba, jednak jeśli ktoś nie przepada za długimi utworami, jeszcze dłuższymi solówkami i wszechobecnym przepychem to raczej nie ma tu czego szukać.
  
  Gabriel "Gonzo" Koleński

  Gabriel Koleński wtorek, 11, luty 2014 19:35 Link do komentarza