1 komentarz

• 

  Na świecie jest tylko kilka zespołów, które potrafiły na współcześnie wydanej płycie przenieść słuchaczy w muzyczny świat złotego okresu lat siedemdziesiątych, zachowując jednocześnie bezpretensjonalny klimat tamtych czasów, ale nie zatracając własnej tożsamości. Jednym z takich zespołów jest warszawska formacja The White Kites. Ich debiutancki album Missing szybko zyskał uznanie recenzentów wielu muzycznych magazynów i portali internetowych. Można śmiało powiedzieć, że gdyby płyta ta została wydana w epoce, to obecnie należałaby do jednych z najbardziej znanych albumów z kręgu rocka progresywnego.
  Muzycy The White Kites mieli oczywiście ułatwione zadanie. Mogli swobodnie i z dystansem przyglądać się historii muzyki rockowej począwszy od grup z lat 1967-1975, a na bardziej współczesnych zespołach skończywszy. W efekcie powstał jednak album, który wprawdzie czerpie inspiracje z twórczości Genesis, Van Der Graaf Generator czy The Beatles, jednak nie ucieka od teraźniejszości, ma indywidualny charakter i nie udaje na siłę dokonań klasyków sprzed czterdziestu lat. Najważniejsza jest wiec autentyczność wypełniających album kompozycji. Dlatego właśnie Białe Latawce wyróżniają się na tle licznych zespołów, które wpisują się w nurt rocka w stylu retro. Pod względem jakości i siły przekazu Missing można postawić w jednym rzędzie z takimi płytami jak Steeple formacji Wolf People czy Other Way Out zespołu Sun Dial.
  Rozwijająca się w ostatnich latach polska scena rocka progresywnego wpadła w pewnego rodzaju pułapkę brzmień oscylujących gdzieś między neoprogiem a progresywnym metalem. The White Kites brzmią świeżo również dlatego, że nie wpasowali się w to liczne grono podobnie brzmiących zespołów. Nie są tym samym jedynie grupą świetnych muzyków, którzy utożsamiają umiejętności techniczne z prawdziwym przekazem artystycznym, ale potrafili połączyć wysoki poziom wykonania z pewnego rodzaju rockową finezją. Na koniec warto także dodać, że płyta została wydana jako elegancki, rozkładany na dwie strony, lakierowany digipack. Oprawa plastyczna doskonale współgra z muzyką i również należy ją zapisać na plus tego wydawnictwa. Każdy słuchacz rocka progresywnego powinien już zacząć myśleć o tym aby jak najszybciej dodać ten album do swojej kolekcji. Zwłaszcza, że w Polsce nie ma drugiego takiego zespołu.

  Krzysztof Pabis środa, 19, marzec 2014 23:24 Link do komentarza