1 komentarz

• 

  Skojarzenie rocka symfonicznego ze sceną brytyjską wydaje się per se najodpowiedniejsze i najwłaściwsze. Stamtąd przecież wywodziły się najbardziej znane próby w tym nurcie jak wczesny King Crimson, potem Yes, ELP, Camel, Genesis... długo by wymieniać. Rzadko się zwraca uwagę, że nurt ten wyszedł poza strefę brytyjską oraz w ten sposób wypowiadali się również artyści w innych krajach. Niemieckie Grobschnitt, Eloy czy Wallenstein następnym przykładem. W końcu dochodzimy do pozycji kompletnie nie znanych, acz zarówno pod względem instrumentalnym jak i budowanego nastroju rewelacyjnych. Jak hiszpańska grupa Atila.
  
  Gdy pierwszy raz usłyszałem ten wywodzący się z Barcelony zespół byłem pod niemałym wrażeniem. Gra na klawiszach to poziom Emersona czy Wakemanna; a rzadko się to trafia! Gitara z kolei kojarzyła mi się z Phillipsem i Howe'm... Album Reviure z 1977 roku to mistrzostwo gry na klawiszach i gitarze przy klimatach bardzo zbliżonych do King Crimson i Yes.
  
  Taki jest pierwszy utwór zamieszczony na płycie. "Reviure" ma intro, które nastrojowo bardzo zbliża się do King Crimson - to budowanie napięcia, potem kawałek robi się znacznie bardziej w stylu Yes z wyeksponowanymi partiami solowymi. Pod koniec ograniczona wokaliza, charakterystyczny kataloński tembr i akcent i FREEDOM CATALONIA. "Somni"... początek mnie się skojarzył z instrumentalnym pasażem w "Revealing The Science of Gods" z Tales from Topographic Oceans; zwłaszcza to bardzo przestrzenne brzmienie klawiatur. Potem syntezatory - przywołujące mocno Emersona - i w tle partia na gitarze klasycznej. Zakończenie jest nieco groteskowe; znowu pojawia się wokal, tylko tym razem nie egzaltowany jak na pierwszym utworze. Potem dostajemy rewelacyjną solówkę gitarową. "Atila" to z kolei rewelacyjne klawiszowe pasaże połączone ze świetnymi partiami gitary elektrycznej; wieloczęściowy utwór, ale jakże spójny, również z przejściami między poszczególnymi nastrojami - raz bardziej podniośle, raz mrocznie, raz bardziej atmosferyczny, eteryczny, a innym razem niezwykle dynamiczny. Inspiracja najlepszymi brytyjskimi klasykami nurtu sprawia jednak, że nie jest to koszmarny potworek Frankensteina pozszywany z różnych, mało do siebie pasujących kawałków, tylko naprawdę kawał rewelacyjnej muzyki. A jeszcze ta perkusyjna solówka... czegoś takiego nie było od czasów "Ritual" Yes! I jeszcze Hammond, fortepian, syntezatory bardzo w stylu Emersona, do tego mocny bas, w samej końcówce. A kończy i zaczyna się kaszlem i krztuszeniem się... A czy ten początek i zakończenie to jakaś aluzja do "Sweet Leaf" Black Sabbath... tego nie wiem. "Al Mati" to z kolei utwór bardzo romantyczny i sentymentalny. Choć w pewnych momentach nabiera dynamiki i słychać inkorporowane elementy flamenco, słuchając go, miałem zbliżone wrażenie, jak przy King Crimson z dwóch pierwszych albumów - czyli rzecz sentymentalna, chwytająca za serce. Więcej tu gitary elektrycznej, co można odczytywać jako inspirację płytą Relayer.
  
  Rewelacyjny album mało znanej grupy. Wszystkie zalety rocka symfonicznego - monumentalizm, muzyczne podróże po różnych nastrojach przy jednocześnie znacznej spójności utworów, również instrumentalna wirtuozeria - są tutaj obecne. Powinno to zadowolić fanów chociażby Yes, ELP czy Genesis. Tak dobrej płycie - raz się posłucha, to już na całe życie - nie mogę dać innej oceny niż pięć.

  Edwin Sieredziński wtorek, 25, listopad 2014 14:00 Link do komentarza