1 komentarz

• 

  Wobbler to, obok Airbag, jeden z najbardziej znanych zespołów wydających swe płyty w norweskiej wytwórni Karisma Records. Oczywiście, mówimy o rodzaju popularności dostępnej w kręgach muzyki progresywnej, gdzie docenia się zespoły i muzyków właściwie wyłącznie za ich twórczość. Zatem, jest to sława w sensie czysto artystycznym. Tu nie można być znanym z tego, że jest się znanym, jeśli nie jest to poparte wartościową muzyką. A przecież mówimy o Karismie, której logo jest znakiem jakości. Nie może być słabo. I nie jest.
  „Dwellers of the Deep” (swoją drogą, świetny tytuł!) to piąty album Wobbler. Nie ma zaskoczeń stylistycznych. Nowy krążek Norwegów to kolejny, absolutny hołd wobec klasycznego rocka progresywnego, tworzonego w latach 70-tych. Takich zespołów jest obecnie sporo, a ilość środków wyrazu, choć duża, jest siłą rzeczy ograniczona. Dlatego też, stworzenie wartościowego i porywającego dzieła jest w tych warunkach bardzo trudne. Nie da się wymyślić na nowo tego, co usłyszeliśmy już raz na „Nursery Cryme”, „Fragile”, czy „Thick as a Brick”. Nie bez powodu przywołałem specjalnie płyty Genesis, Yes i Jethro Tull. Osobiście, w muzyce Wobbler słyszę najwięcej inspiracji właśnie tymi zacnymi zespołami. A może chcę słyszeć te konkretne grupy (choć szczerze mówiąc, zamiast Yes, wolałbym w tym zestawie Camel). Tak naprawdę, każdy usłyszy tu fragmenty swoich ulubionych albumów z klasycznego okresu brytyjskiego rocka progresywnego, ponieważ na „Dwellers of the Deep” odnajdziemy wszystkie najlepsze elementy tego stylu. Oczywiście, prog rock niejedno ma imię. Muzycy Wobbler na swoim nowym krążku zaproponowali bardzo klasyczne, ale dynamiczne podejście. W ich muzyce słychać dużo brzmień organów Hammonda i melotronu. Gitary też są obecne, ale zdecydowanie słabiej zarysowane, trochę schowane z tyłu. Zawartość „Dwellers of the Deep” jest bardzo intensywna, dużo się dzieje, rytmika utworów jest mocno skomplikowana. Przy czym, panowie nie zapomnieli o miłych dla ucha melodiach i chwytliwych liniach wokalnych, dzięki czemu całość jest bardziej przyswajalna (nie powiem, że przebojowa, bo to jednak byłoby spore nadużycie). Wyróżnia się tylko „Naiad Dreams”. Najkrótszy w zestawie, a i tak trwający prawie cztery i pół minuty, spokojny kawałek, dający odrobinę ukojenia. Co do czasu trwania poszczególnych utworów i kwestii czysto formalnych, również tu widać ukłon w stronę lat 70-tych. Cztery utwory trwające łącznie trochę ponad 45 minut w zupełności wystarczą, przy tak intensywnej i dynamicznej muzyce.
  Byłem przekonany, że w kategorii „skandynawskie zespoły inspirujące się klasycznym rockiem progresywnym z lat 70-tych” mam już w tym roku swojego faworyta i miał nim być album „Madness and Magic” zespołu Arabs In Aspic, ale właśnie pojawiła się bardzo poważna konkurencja dla tej płyty. „Dwellers of the Deep” jest utrzymany w podobnej konwencji, ale trochę inaczej zostały rozłożone akcenty. Nowa propozycja Wobbler jest bardziej dynamiczna, choć chyba odrobinę mniej melodyjna. Jednak, to zbliżony sposób myślenia o muzyce. To również charakterystyczne, dostojne, majestatyczne brzmienie, odrobina folkowych wtrąceń i przede wszystkim, doskonałe wyczucie stylu, z ogromnym szacunkiem do progresywnych pierwowzorów. Polecam tę płytę wszystkim miłośnikom tak zwanej „starej szkoły”.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 22, listopad 2020 15:45 Link do komentarza