1 komentarz

• 

  Nie ukrywam, że o projekcie Anderson/ Stolt dowiedziałem się w sumie przez przypadek, pisząc o nim krótki artykuł dla naszego serwisu (w zasadzie było to tłumaczenie). Nie mniej, informacja, że dwie takie osobistości tworzą wspólny materiał mocno mnie zelektryzowała. Wprawdzie jestem większym fanem dokonań Stolta niż Andersona, ale jednak jest to ten legendarny głos! Z przyjemnością zapoznawałem się z tym materiałem, bo to główne uczucie, które towarzyszy obcowaniu z tą płytą. Przyjemność.
  Najbardziej banalnie byłoby stwierdzić, że muzyka zawarta na “Invention Of Knowledge” to wypadkowa stylów Yes i Flower Kings. Nie potrafię jednak zwalczyć myśli, że jest to również najbardziej trafne określenie dla tego albumu. Delikatny, chóralny początek i późniejszy wystrzał pięknych i kunsztownych melodii w „Invention” jednoznacznie kojarzy się z najbardziej znanymi dokonaniami Roine Stolta (wiadomo, że ten utalentowany Szwed to również Kaipa, Transatlantic, The Tangent, Agents Of Mercy i bogata dyskografia solowa). Jon Anderson z kolei nagrywał głównie z Yes. Nie sądzę, by te skojarzenia mogły komuś popsuć ogólny odbiór całości. Jednak, jeśli ktoś liczył na stylistyczną rewolucję i ogromne zaskoczenia brzmieniowe, to niestety puka kompletnie nie do tych drzwi co trzeba.
  “Invention Of Knowledge” to właściwie podręcznikowy przykład rocka symfonicznego, niemalże definicja tego gatunku (świadczy o tym już sam układ utworów – 4 mini suity), w dodatku przybliżana przez ludzi, którzy na takich dźwiękach zjedli zęby (wybaczcie Panowie to określenie, ale niestety nikomu lat nie ubywa). W tym miejscu warto wspomnieć o bardzo dobrej kondycji wokalnej Jona Andersona, który śpiewa wszystkie partie wokalne samodzielnie. Każdemu wokaliście głos zmienia się na przestrzeni lat, ale mam wrażenie, że Anderson został pod tym względem potraktowany przez los dość łagodnie, choć kilka lat temu miał pewne problemy ze zdrowiem. Pozostała bardzo charakterystyczna wysoka barwa byłego wokalisty Yes, choć obecnie śpiewa on nieco spokojniej niż kiedyś. Nie zapominajmy jednak, że Anderson już dawno przekroczył 70-tkę, a wciąż brzmi lepiej od wielu młodych, współczesnych wokalistów prog rockowych. Najbardziej przypadły mi do gustu partie wokalne w: „Invention”, „Knowing”, „Chase and Harmony” oraz „Know…”.
  Głosu Stolta na tej płycie nie słychać w ogóle, ale co chwilę odzywa się jego gitara, nawet niekoniecznie w solówkach, które oczywiście również są obecne, ale dominują przede wszystkim piękne, wzniosłe melodie i delikatne pasaże. Sola gitarowe, jak już się pojawiają, to są raczej krótkie i oszczędne, bardzo mocno nacechowane emocjonalnie, co buduje odpowiedni nastrój (chociażby „We Are Truth”, „Knowing”, „Chase and Harmony”). Muzyka zawarta na “Invention Of Knowledge” jest bardzo przemyślana i dojrzała. Nie ma tu żadnego zbędnego dźwięku, aczkolwiek generalnie dźwięków jest tu mnóstwo, ponieważ jak przystało na twórczość Roine Stolta, aranżacje są bogate i wysycone przeróżnymi ozdobnikami i dodatkami, z pieczołowitą dbałością o szczegóły. Panuje bardzo „progresywny” klimat – liczne przejścia, zmiany tempa i nastroju, do których lider Flower Kings zdążył już przyzwyczaić swoich fanów. Mimo niezwykle podniosłej atmosfery albumu, duetowi udało się uniknąć pretensjonalnego patosu, pozostaje wrażenie obcowania z piękną i dojrzałą muzyką, która nie trafi do każdego słuchacza, ale wybranych w pełni zadowoli. Wybaczcie, ale niestety każdy fan rocka progresywnego jest trochę snobem, z tym trzeba się pogodzić.
  Ostatnia rzecz, o której nie mogę nie wspomnieć to muzycy, którzy wzięli udział w powstaniu debiutanckiego albumu projektu Anderson/ Stolt. Sekcję rytmiczną Roine Stolt wziął ze swojego Flower Kings (Jonas Reingold na basie oraz Felix Lehrmann na perkusji), co w pewnym sensie również determinuje brzmienie płyty, klawiszami zajął się Tom Brislin, który swego czasu wziął udział w Yes Symphonic Tour, a w chórach można usłyszeć takich wokalistów jak Nad Sylvan czy Daniel Gildenlöw, a to i tak nie koniec „listy płac”.
  Na “Invention Of Knowledge” znajdziemy muzykę niedzisiejszą, niemodną, ale urzekającą i nastrojową. Nie chcę znowu używać słowa „piękną”, bo piękno odmieniłem już w tej recenzji chyba przez wszystkie przypadki, ale te kompozycje naprawdę mogą robić duże wrażenie na odpowiednich słuchaczach. Mnóstwo chwytliwych melodii i partii wokalnych, zdolność budowania napięcia i złożonych, narastających kompozycji oraz żonglowania różnymi nastrojami po prostu musi ruszyć każde prog rockowe serce. Do tego muzycy stworzyli wspaniały, optymistyczny klimat, album tryska pozytywną energią oraz radością życia i tworzenia. I takich też emocji życzę wszystkim chętnym do zapoznania się z tą płytą. A polecam ją wszystkim, nie tylko wiernym fanom Yes i Flower Kings.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński sobota, 02, lipiec 2016 23:11 Link do komentarza