1 komentarz

• 

  Drugi album hiszpańskiej Atili jest ich pierwszym albumem studyjnym, rok wcześniej wydali debiutancki koncert. Ot, taka ciekawostka biologiczna. Grupa powstała w 1973 roku i od razu umiejscowiła się w czołówce hiszpańskiej muzyki prog rockowej. Tworzyła ją piątka wybitnych muzyków - Eduardo Niebla (gitary), Joan Punyet (perkusja), Benet Nogue (mellotron, piano, Moog), Miguel A. Blasco (bass) i Juan Vidal (sound effect). Ta płyta jest jedną z najlepszych, jakie powstały w Hiszpanii w tym okresie. I najważniejszych dla hiszpańskiej sceny rockowej. Poza pierwszym utworem - instrumentalna, z fantastycznymi partiami gitary i niesamowitymi klawiszami. Właśnie ten duet jest odpowiedzialny za wielkość tej płyty. Gitarzysta, lekko zainspirowany Hendriksem (ale wtedy każdy był nim zainspirowany), gra cudowne sola i odwala kawał rytmicznej roboty, natomiast klawiszowiec to demon klawiatury, gra wszystko, od karkołomnych, emersonowsko-wakemanowskich solówek do monumentalnych, sanktuarystyczno-kościelnych brzmień organowych. Hammond, Moog i Mellotron - czyż może być lepszy zestaw? I wszystko z abstrakcyjną lekkością i polotem na, który stać tylko najlepszych. W swoją muzykę grupa bardzo umiejętnie wplatała cytaty z klasyki i gitarowo klawiszowe dialogi. Cztery utwory, 36 minut muzyki. Doskonałej. Pyszna, kompletnie u nas nieznana płyta. Polecam wszystkim amatorom wczesnego symfonika i smakoszom klasycznych brzmień z początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku.

  Aleksander Król czwartek, 22, marzec 2012 08:40 Link do komentarza