1 komentarz

• 

  Zespół IQ to solidna firma, na którą zawsze można liczyć. Już nie wydają nowych płyt studyjnych tak często jak kiedyś, ale logo zespołu na okładce jest znakiem jakości zawartości kolejnych krążków. Album „The Road of Bones” narobił sporo zamieszania pięć lat temu dzięki pomysłowości i świeżości brzmienia. W tym roku brytyjska legenda rocka neoprogresywnego powraca z nowym dziełem, zatytułowanym „Resistance”. Czy warto stawiać opór i przed czym należy się bronić, dowiecie się, mam nadzieję, z poniższego tekstu.
  Wobec zespołu z takim dorobkiem i historią jak IQ można mieć dwie zasadnicze postawy. Albo nie spodziewamy się niczego, bo muzycy już wiele osiągnęli i mają prawo nagrać przyzwoity album bez fajerwerków, ot po to by mieć kilka nowych kawałków na koncerty. Albo spodziewamy się wszystkiego. Na szczęście IQ szanuje swoich fanów i nie wydaje słabych płyt. Wręcz przeciwnie, Brytyjczycy wciąż rzucają się na głęboką wodę i wydają podwójne albumy wypełnione po brzegi muzyką. Tak samo jest tym razem. Zgodnie z wypowiedziami muzyków, „Resistance” nie jest albumem konceptualnym, ale jest dość logicznie i konsekwentnie skonstruowany, a w tekstach słychać delikatne nawiązania między sobą. I choć pierwsza płyta spokojnie poradziłaby sobie samodzielnie, obecność drugiego krążka jest jak najbardziej uzasadniona. Płyt można słuchać osobno, bo są podobnej długości, ale równie wybornie smakują razem, o ile poświęcimy na słuchanie prawie dwie godziny, bo tyle łącznie trwa cały album. To jest znak staromodnego podejścia, ale prawda jest taka, że twórczość IQ jest przeznaczona raczej dla starszych słuchaczy, którzy mają inne nastawienie do słuchania muzyki niż współczesna młodzież.
  Na rozbicie całego krążka na części pierwsze potrzebowałbym tyle miejsca co na dwie standardowe recenzje, dlatego postaram się jakoś to wszystko streścić. „A Missile”, który otwiera album, uderza siarczystym gitarowym riffem, a wzniosłą atmosferę budują chóry, klawisze i pełen pasji śpiew Petera Nichollsa. Pewnie niejednemu fanowi IQ podniosą się brwi ze zdziwienia, że zespół brzmi aż tak mocno. Tak jest zresztą w wielu miejscach na płycie. Może nie jest to szokujące, bo po ciężkie gitarowe riffy panowie sięgali już na dwóch poprzednich płytach, ale chyba nigdy w aż takim stężeniu. „Rise” i „Stay Down” sprawiają początkowo wrażenie spokojniejszych kawałków, ale późniejsze eksplozje i wzmocnienia nie pozostawiają wątpliwości, że IQ rozsmakowało się w mocniejszym graniu, przy czym wypada w tej konwencji znacznie bardziej naturalnie niż Pendragon i Arena. Przede wszystkim, grupa Petera Nichollsa i Mike’a Holmesa nie zatraciła w ciężarze swoich charakterystycznych melodii oraz progresywnego charakteru. „Alampandria” to jeden z niewielu kawałków, który moim zdaniem nie jest potrzebny w tym zestawie; dziwny, krótki i trochę bez ładu. Za to następujący po nim „Shallow Bay” to jeden z moich faworytów. Od razu słychać, że będzie dobrze, a przeszywający wokal Nichollsa w refrenie, pięknie pracująca sekcja rytmiczna i ładna solówka gitarowa pod koniec tylko dopełniają dzieła. Nowoczesne brzmienie „If Anything” może kojarzyć się z eleganckim trip hopem i soulem, ale też solową twórczością Petera Gabriela. Hipnotyzujący rytm otulony został klimatyczną aranżacją z rozmarzoną gitarą, a pod koniec wchodzą majestatycznie brzmiące organy.
  Pozostał jeszcze jeden utwór, ale przewrotnie przeskoczymy do drugiej płyty. I nie zaczniemy od początku. Drugi krążek „Resistance” to dwie ponad dwudziestominutowe suity oraz dwie krótsze kompozycje. W „Fire and Security” zwraca uwagę przede wszystkim delikatny śpiew Nichollsa na wyrazistym podkładzie rytmicznym na początku oraz późniejsze wzmocnienie brzmienia i nieśmiała solówka gitarowa pod koniec. Dynamiczny, acz melodyjny i stonowany „Perfect Space” nie wnosi zbyt wiele, choć pod koniec organy tworzą fajny klimat i podniosłą atmosferę. To drugi i ostatni kawałek, który bym z tej płyty usunął.
  Na deser pozostawiłem sobie najdłuższe suity, które są największą ozdobą nowego dzieła IQ. Trwająca ponad 15 minut „For Another Lifetime” zamyka pierwszy krążek, a liczące każda ponad 20 minut „The Great Spirit Way” i „Fallout” stanowią klamrę drugiej płyty. Te kompozycje zawierają w sobie absolutnie wszystko, co obecne wcielenie IQ ma do zaoferowania. Spokojne rozpoczęcia, dynamiczne rozwinięcia, liczne przejścia, pauzy, zmiany nastroju, piękne melodie i solówki, monumentalne chóry i organy oraz zawsze zaangażowany wokal Nichollsa, choć na szczęście utwory nie są przeładowane tekstami, co czasem zdarza się w rocku neoprogresywnym.
  Nowa płyta IQ to potężna dawka muzyki progresywnej na wysokim poziomie. Ogromnie cieszę się, że Brytyjczycy powrócili w takim stylu, dumnie i odważnie. Coraz mniej zespołów decyduje się na pozostanie przy klasycznym neoprogu. IQ nie tylko pozostają wierni swoim muzycznym ideałom, ale też wciąż odświeżają formułę swojej twórczości. Jestem przekonany, że „Resistance” będzie silnym faworytem w tegorocznych podsumowaniach płytowych i znajdzie się na niejednej półce. Czego wszystkim z całego serca życzę.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 13, październik 2019 16:53 Link do komentarza