1 komentarz

• 

  Let See Thin to obecnie jedna z gorętszych nazw na mapie polskiego rocka progresywnego, oczywiście pomijając kapele z zapleczem w postaci dużych wytwórni, bo to trochę inny poziom, oczywiście nie jakościowy, a czysto logistyczny. Wiadomo, duży może więcej, ale z drugiej strony, to ci skromni są często złoci. Nie, filmowy cytat już sobie odpuszczam, bo wszyscy go używają. Łódzka grupa powróciła z długo wyczekiwanym, drugim albumem studyjnym po czterech latach. "Machine Called Life" jest już na rynku.
  Styl zespołu nieszczególnie się zmienił, nawet akcenty zostały rozłożone podobnie. To wciąż, podobnie jak na debiucie, klimatyczny rock z neoprogresywnymi inklinacjami i szerokim ukłonem w stronę lat 80-tych, ale pozbawiony formalnego rozbuchania pierwszego i plastikowej produkcji tych drugich. Dostajemy zatem samą esencję, niezwykle szczerą i prawdziwą.
  "Machine Called Life" stanowi bardzo spójny i konsekwentny zbiór piosenek. Płyty dobrze słucha się od początku do końca. Znać staromodne podejście, że liczy się całość, najlepiej słuchana z fizycznego nośnika, a nie poszczególne utwory, gdzieś tam odpalane poprzez różnego rodzaju streamingi. Z drugiej strony, trochę brakuje większego zróżnicowania dynamiki. "Story Of My Life" i "Divisions" płyną przyjemnie, są ładnie zaaranżowane i dobrze wyprodukowane, jak cały krążek, ale dopiero "Sleeping On A Cloud" trochę wyrywa z butów i zawiera pierwszy szybko zapadający w pamięć refren i ciekawą, emocjonalną solówkę gitarową. "How" też przerywa początkową, nieco senną atmosferę. Sekcja rytmiczna głęboko pulsuje, harmonie wokalne (czy jak wielu woli, "chórki") trochę łagodzą mocno brzmiący utwór. "Would It Be" jest utrzymany w podobnej konwencji, tu największą uwagę zwraca końcowe przejście z kombinacjami wokół wokalu. "Treadmill" to drugi po "Sleeping On A Cloud" z moich faworytów. Znowu mocna, właściwie zaskakująco miażdżąca, jak na tak lekką muzykę, sekcja rytmiczna, wciągająca melodia linii wokalnej i celny tekst będący przewodnikiem po codziennych frustracjach. Bardziej optymistyczny, zarówno muzycznie, jak i lirycznie, jest "Sailors", opowiadający o odnajdywaniu oparcia w drugiej osobie, na podkładzie, którego nie powstydziłby się żaden szanujący się pop-rockowy zespół z lat 80-tych. I znowu znakomite solo gitary, szkoda, że na płycie nie ma ich więcej. Album zamyka "Strange Neighbourhood", melancholijna satyra na współczesne społeczeństwo. Wariat, który gada do siebie, staruszka dokarmiająca koty, młode małżeństwo, któremu coś poszło mocno nie tak, nastolatka, która ukrywa się z papierosami. Jak na prawie każdym osiedlu...
  Nie chciałbym, żeby moja opinia zabrzmiała surowo, ale jest tak chyba wyłącznie z powodu naprawdę dużych oczekiwań, które miałem wobec zespołu po znakomitym debiucie. Na "Machine Called Life" trochę brakuje przebojów na miarę "Herald", "Time", "Change" czy "To The Stars". To, co się nie zmieniło, to przejmujący, wręcz dramatyczny i bardzo charakterystyczny sposób śpiewania Łukasza Woszczyńskiego oraz jego brutalnie szczere, życiowe teksty, które nie pozostawiają złudzeń. To jest zdecydowanie dobra płyta, ale w mojej ocenie trochę nierówna i niestety poniżej moich, być może niepotrzebnie wygórowanych oczekiwań.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński poniedziałek, 24, luty 2025 20:25 Link do komentarza