1 komentarz

• 

  Drapieżne dźwięki dochodzą z klatki. Nic dziwnego, wszak to miejsce, w którym króluje Lew! Król jest władczy, majestatyczny i potężny! I takie właśnie są owe dźwięki! Przepełnione od początku do końca rockową dostojnością, smakiem i wyjątkowym klimatem...
  Pamiętam czasy, gdy stacje radiowe w Polsce prezentowały fragmenty płyty w eterze, a mnie szlag trafiał, że nie mogę zdobyć tego krążka! Czas mijał, a ja słuchałem zdartych kaset, z muzyką Areny. I wreszcie pewnego dnia udało się! Kosztowało mnie to wówczas majątek, ale nie to było ważne! To w historii mojej progrockowej przygody, jedna z tych płyt, której zdobycie znaczyło dla mnie więcej niż niejeden stos krążków w plastykowych pudełeczkach, zgrabnie ustawionych na półce.
  Na tym albumie jest wszystko! I aż dziw bierze, że dźwięki pochodzą z& pustkowia ('Out Of The Wilderness'). Niosą powiew drapieżnej, sprzężonej gitary, na której Król swym pazurem rozpoczyna lwią kanonadę nastrojów. Dźwięki te odbijają się o ściany Doliny Królów ('Valley Of the Kings'), porywając ze sobą majestatyczną potęgę wyczarowaną przez Króla instrumentów klawiszowych - Clive Nolana. W powietrzu unosi się także płaczące wołanie o pomoc (seria wzruszających, tajemniczych, akustycznych 'Crying For Help') kogoś, kto zbłądził na pustkowiu. Ale tylko jemu dane będzie ujrzeć mury 'Jerycho', skąpane w porannym słońcu. Ujrzeć mitycznego Midasa ('Midas Vision'). Spotkać Króla Salomona ('Solomon'), który je zbudował, zupełnie jak muzycy Areny budowali ten cudowny album dźwięk po dźwięku.
  A ów dźwiękowy mur stworzyli wyjątkowi, muzyczni budowniczy. Clive Nolana przedstawiać nie muszę! Klawiszowy Władca - pracoholik, znakomity kompozytor. On wraz z gitarowym pazurem Keitha More, rządzą niepodzielnie na albumie. Wtóruje im na bębnach nie kto inny jak, nieco zapomniany założyciel Marillion - Mick Pointer! Wyrzucony, z jak by nie było, własnego zespołu powraca w znakomitej, potężnej formie, jak na orkiestrę Króla przystało. Wtóruje mu zdolny basista Cliff Orsi - facet, który z nie jednego pieca chleb jadł. Mistyczne opowieści snuje, obdarzony ciekawą barwą głosu - John Carson. Skład to godny iście królewskiej orkiestry! A gdy jeszcze dodamy, że w 'Crying For Help IV' sam Steve Rothery na chwilę otrzymał królewskie przyzwolenie, na użycie swego pazura, to chyba wystarczy za muzyczną rekomendację...
  Czegóż więcej potrzeba! Płyta jest absolutnie znakomita! Błyszczy od początku do końca, wciągając i nie pozwalając na chwilę wytchnienia. Bo słucha się jej jednym tchem. Pojedynki gitarowo - klawiszowe i pompatyczna gra sekcji rytmicznej, to właśnie jest to, co w rocku neoprogresywnym jest najpiękniejsze. To zdecydowanie album - perła wśród płyt wydanych w tym właśnie gatunku. To jego klasyk!
  
  5/5

  Krzysztof Baran środa, 11, luty 2009 00:38 Link do komentarza