1 komentarz

• 

  Przyznaję się - ja po prostu uwielbiam akustyczne płyty, zwłaszcza koncertowe. Takich występów nie daje się dla gawiedzi na stadionach, ale dla najwierniejszych fanów. Tworzy się przez to intymna, niemalże rodzinna atmosfera. W przypadku Pendragona, który tego ciepła i tak ma w swojej bajkowej muzyce sporo, efekt jest bardzo udany. I można się tylko cieszyć, że ten koncert został zarejestrowany w studiu naszej kochanej radiowej Trójki. Nie w Anglii, ojczyźnie Pendragona, ale u nas właśnie, zapowiedziany, a jakże, przez Piotra Kaczkowskiego.Co w ogóle jest grane? Ot, pojawiło się trzy czwarte składu, perkusja Fudge'a Smitha na tę okazję poszła w odstawkę. Nick Barrett i Peter Gee wzięli gitary, Clive Nolan się wyłamał i zabrał keyboard Rolanda, wszakże z brzmieniem zaprogramowanym na fortepianowe. I zagrali 9 piosenek zespołu i jedną z solowej płyty Gee. Oczywiście rolę głównodowodzącego pełni Barrett - konferansjerem jest oszczędnym, ale wyluzowanym - w pewnym momencie po jakimś wokalnym fałszu bez żenady mówi: 'Too much vodka!' Tych fałszy jest na szczęście niewiele, a Nick pokazuje, że potrafi operować nie tylko pełnym głosem, ale też go subtelnie stonować. A że barwę głosu miał zawsze sympatyczną, taką swojską, to i słucha się tych jego szeptów przyjemnie. Koncert stanowi przekrój całej twórczości kapeli, z promowanej wówczas płyty 'Not Of This World' pojawia się tylko 'A Man Of Nomadic Traits'. Z klasycznego 'The World' oprócz 'Voyagera' jest także żelazny punkt każdego koncertu Anglików - podszyta folkiem ballada 'And We'll Go Hunting Deer'. Cieszy mnie niezmiernie, że mamy tu aż dwie piosenki z minialbumu 'Fallen Dreams And Angels', który prywatnie jest moim faworytem spośród całej twórczości grupy. Barrett i jego kompania wybrali ze swojego sporego dorobku tylko te spokojniejsze utwory. Trochę szkoda, bo szybsze granie dodałoby koncertowi dynamiki. Ten ich grzech jestem skłonny przeboleć - natomiast nie potrafię darować jednej z moich najukochańszych kapel, że na tak szczególną okazję nie pokusiła się o przearanżowanie utworów. Piosenki brzmią toczka w toczkę jak wersje studyjne, tyle, że 'niepodpięte'. Dlatego, choć 'Acoustically Challenged' to zaiste czarowny album, daję tylko czwórkę. Zespół tej klasy nie powinien odrabiać pańszczyzny!

  Paweł Tryba niedziela, 18, maj 2008 21:50 Link do komentarza