1 komentarz

• 

  Nexus… Czwarta płyta tego zespołu. Byłem pewien, że MUSZĄ obniżyć poziom który ustanowili poprzednimi albumami. Teraz już nie jestem pewien nawet tego jak się nazywam. Płyta po prostu zabija. Kosmicznie wysoko zawieszona poprzeczka wspaniałą „Metanoją” została przeskoczona z dużym „zapasem”… Odeszła co prawda wokalistka, która tworzyła niesamowity klimat swoim wokalem, ale… nowy wokalista też nie jest zły, poza tym wokalu jest tu naprawdę niewiele. Siłą Nexusa od początku były świetne solówki jak i wirtuozerska gra na instrumentach. Emersonowskie klawisze, nagrywane we „włoskim” stylu przywodzą na myśl najlepsze lata Banco i innych włoskich mistrzów klawiatury z czasów Złotej Ery. Kompozycje są wielowątkowe i pomimo tego , że czuć XXI wiek, choćby w sposobie rejestracji dzwięku, miksu itp., to charakter tej muzy jest bliższy latom siedemdziesiątym… 6 utworów, ponad 72 minuty muzyki. Znakomitej, perfekcyjnie zagranej, trzymającej w napięciu od początku do ostatniej sekundy. Mellotron, Hammond, do tego nowoczesny syntezator (Roland) i mistrz klawiatury obsługujący to wszystko , na dodatek znakomity gitarzysta i świetna, doskonale rozumiejąca się sekcja… Fragmenty balladowe i wspaniałe „rozwinięcia” pełne cudownych solówek i fantastycznych brzmień. Dużo improwizacji, co w dzisiejszej muzyce jest rzadkością… Dla mnie Nexus to jedna z najciekawszych współczesnych, progresywnych grup na świecie. Niewiele zespołów z XXI wieku podnosi mi ciśnienie, niewiele znalazło miejsce na moich półkach , ale pełna dyskografia Nexusa ma u mnie honorowe miejsce. Te płyty zachwycą chyba wszystkich amatorów ambitnego proga. Oczywiście, moim, jak zwykle cholernie subiektywnym zdaniem…

  Aleksander Król piątek, 09, listopad 2012 08:53 Link do komentarza