1 komentarz

• 

  Umysł to jeden z największych prezentów, jakimi obdarzyła nas Matka Natura. Osiągając kolejne poziomy jego rozwoju, ludzkość zmieniała swe oblicze za sprawą możliwości uczenia się, zapamiętywania, odczuwania emocji czy myślenia. Sfery ludzkiego umysłu, świadomie regulowane przez nasz intelekt doprowadziły m.in. do tego, że człowiek zaczął rozwijać się również artystycznie. A jak wiemy, dobry artysta to ten, który posiada pewien umysłowy błysk, impuls, który wpłynie na zmysły innych ludzi.
  Przenikliwy, bystry umysł - Acute Mind. Świetna nazwa! Pod warunkiem, że działania muzyków będą szły z nią w parze! W dzisiejszych czasach ciężko jest zaskoczyć odbiorcę, zwłaszcza w sferach kulturalnych, a jeśli chodzi o muzykę, to poprzeczka jest w ogóle bardzo wysoko zawieszona. A jednak! Na szczęście zdarzają się takie płyty, które od samego początku mile łechcą szare komórki. Bez wątpienia, debiut zespołu Acute Mind moim umysłem zakręcił i to w dobrą stronę. Po obiecującym singlu, zatytułowanym 'Misery', wydanym jeszcze w 2009 roku, przyszła wreszcie pora na płytę ukazującą pełne oblicze muzyków z Lublina.
  Zespół istnieje od 2006 roku, założony został przez gitarzystę, Arkadiusza Piskorka i przeszedł prawdziwą burzę personalną, by wreszcie pod koniec 2009 roku wyjrzało słońce, a nowo powstała wytwórnia Electrum Productions, zapaliła muzykom zielone światełko.
  To światełko błyszczy na albumie 'Acute Mind' bardzo mocno. Błyszczy i nie pozwala się od materiału oderwać. Od początku miałem wrażenie, że słuchając płyty, po prostu nie mogę nacisnąć 'stop' w odtwarzaczu. Czasem tak bywa, że musisz przerwać, czy to ze względu na mocno przeciętną, czy też kiepską zawartość, czy też na skutek jakiejś sytuacji. W tym wypadku, ani jedno ani drugie nie wchodzi w grę. Numery krótkie, nie przegadane, ale dzieje się w nich tak wiele, jak czasem na dwóch czy trzech albumach. Zespół potrafi kręcić smakami, jakie docierają do naszych półkul mózgowych. Od początku nie da się ukryć, że członkowie zespołu to muzyczni drapieżcy. Nie oznacza to jednak, że Acute Mind to typowy zespół progmetalowy. Absolutnie nie! Naśladowców Dream Theater mamy wielu, a na szczęście lubelscy muzycy obrali swój własny kierunek. Owszem, zdarzają się tu i ówdzie skojarzenia z amerykańskim zespołem, ale związane wyłącznie z jego bardziej melodyjną i romantyczną odsłoną, znaną nam z lat 90. Kiedy trzeba Arek i spółka dokładają do pieca, by za chwilę się wyciszyć, sprowadzić melodię do bardziej melancholijnego, wysmakowanego klimatu. Tak jest choćby w utworze 'Garden', który jest bodaj najlepszą wizytówką zespołu, bowiem zawiera w sobie wszystko to, co Acute Mind stosuje w swojej muzyce. Jest, więc melodyjny progmetal z chwilami, bardzo ostrymi fragmentami, poparty zarówno neoromantycznymi zwrotkami, a także klasycznymi zagrywkami na gitarach akustycznych. Mało tego! Muzycy zdradzają także fascynacje heavy rockiem, rodem z lat 80.! Całość brzmi doprawdy wybuchowo.
  Gra pary gitarzystów: Arka Piskorka i Pawła Ciuraja zrobiła na mnie ogromne wrażenie, podobnie jak świetny głos Marka Majewskiego. Wokalista bardzo dobrze włada językiem angielskim, co nie często się zdarza (niestety) wśród polskich zespołów. Jego charyzmatyczny głos zmienia się stosownie do poszczególnych utworów. Dla przykładu, przyjemna ballada numer trzy na płycie, zatytułowana 'Misery', jest zaintonowana przez Marka w taki sposób, w jaki chyba bym sobie to wyobrażał, słuchając samej muzyki: delikatny skręt w manierę głosową rodem z lat 80., a te czasy bardzo lubię! Dorota Turkiewicz z kolei robi świetny użytek z keyboardów. Wie doskonale, kiedy zagrać oszczędniej, a kiedy zawładnąć duszą słuchacza w klawiszowym solo, albo rozbudowanej, organowej sekwencji. Potrafi zagrać z pazurem, by za chwilę wyczarować dźwięki spokojne, iście pastelowe. Kobieta zmienną jest, jak mówi przysłowie, a zmienność to przecież też wizytówka Acute Mind. To także element, dodający smaku zespołowi.
  Wizytówką gry sekcji rytmicznej jest choćby utwór 'Bad Incitements', połamany w ciekawy sposób przez perkusistę Darka Hanaja i basistę Wojtka Roweckiego. Ten ostatni chwyta także za wspomnianą wcześniej gitarę akustyczną, klasycyzując muzykę na płycie. Zresztą, bogactwo wyobraźni muzyków szarpiących rozmaite, gitarowe struny, potrafiących zrobić niesamowitą przestrzeń, by za chwilę muzyka schyliła się do ostrych, niemal sabbathowskich a nawet metallicowych zagrywek, po prostu zachwyca.
  Przedstawiając kolejnych muzyków, należy wymienić także postać Sławka 'Guadky' Gładyszewskiego, który zagrał okazjonalnie na klawiszach i gitarach. Jest także odpowiedzialny z wyprodukowanie i nagranie materiału.
  Dużo tych pochwał. Nie ma, za co zganić muzyków. NIE MA!!! To album niemal doskonały w moim mniemaniu! Zawładnął moim umysłem bezwzględnie i powiem szczerze, że mam duże opory, gdy wyciągam go z odtwarzacza. Za każdym jednak razem ląduje bardzo blisko niego. Świadomy tego, co teraz napiszę, w pełni zdrowy (chyba!) na ciele i umyśle, wystawiam tej płycie okrągłą piątkę. Uwaga: album kopie i zniewala! Ale w muzyce o to właśnie chodzi.
  
  Zdecydowanie 5/5
  
  Krzysztof Baran

  Krzysztof Baran czwartek, 15, kwiecień 2010 21:46 Link do komentarza