1 komentarz

• 

  Sporo dobrego ostatnio dzieje się za naszą zachodnią granicą. W Niemczech, podobnie jak i w Polsce możemy mówić o wyraźnym ożywieniu się rocka progresywnego w ostatnich latach. Spora to zasługa formacji Sylvan, która kilka ostatnich lat może zaliczyć do bardzo udanych. Podobnie sprawa się ma z rosnącą popularnością RPWL. W dodatku działają jeszcze inne, dobre zespoły. Chociażby Crystal Palace, Martigan czy też międzynarodowy projekt Chrisa Postla, notabene basisty RPWL, nazwany Parzivals Eye. Z tego, co się orientuję, w Niemczech sale koncertowe w przypadku występów tych zespołów wypełniają się po brzegi, czego w naszym kraju nie zawsze możemy doświadczyć. Nie o koncertowej frekwencji w niniejszym tekście jednak będzie, a o kolejnym, udanym niemieckim projekcie InVertigo.
  
  Zespół, pochodzący z Zagłębia Ruhry działa już od kilku lat na niemieckich scenach. Zaliczył kilka udanych występów w rozmaitych festiwalach. Otwierał kilkanaście koncertów Sylvan. W muzyce niemieckich muzyków wyraźnie słychać, że mają już spore doświadczenie. Owszem, poruszają się może po niezbyt odkrywczych szlakach rocka neoprogresywnego, ale cóż z tego skoro płyty 'Next Stop Vertigo' słucha się z ogromną przyjemnością. A przecież to właśnie jest najważniejsze. Frontalną postacią w zespole jest obdarzony bardzo ciekawą barwą głosu wokalista, Sebastian Brennert. Gdy słucha się jego śpiewu, odnosi się wrażenie, że to jedyny, idealny na świecie człowiek właśnie dla tego zespołu. Znakomicie czuje się w bardzo melodyjnych kompozycjach zespołu. Inną ważną postacią jest gitarzysta Jacques Moch. Zdecydowanie nasłuchał się w przeszłości Nicka Barretta i Steve'a Rothery, bo gra właśnie w ich duchu. I bardzo dobrze, bo właśnie ten styl gry na gitarze przecież bardzo pasuje do melodyjnego progrocka. Michael Kuchenbecker, klawiszowiec zespołu udanie łączy partie nowoczesnych keyboardów z klasycznymi organami. Często lubi sobie zagrać też solówkę na pianinie. Wszystko to bardzo ładnie się zazębia, a z jego gry czuć ducha Tony'ego Banksa i Ricka Wakemana. Sekcja rytmiczna to: basista Matthias Hommel i perkusista Andre Lente. Obaj grają zgrabnie, rytmicznie, ale gdy trzeba potrafią nieźle połamać rytm kompozycji. InVertigo, zatem to typowy band neoprogresywny, grający bardzo dobrze zaaranżowaną, dopieszczoną w każdym calu muzykę, wypełnioną po brzegi rockową symfonią, ciepłem i melodią.
  
  Już od pierwszych taktów utworu rozpoczynającego album, zatytułowanego 'Vertigo' wiadomo jest, jaka to będzie muzyka. Ducha Genesis, Yes, Marillion czy The Flower Kings nie da się nie dostrzec. Zapadający w pamięć refren i kilka zagrywek instrumentalnych, sprawiają, że słuchacz wygodnie rozsiądzie się w fotelu by słuchać muzyki dalej. W zmysłową, spokojną przestrzeń zabierze nas utwór numer dwa na płycie, 'The Night'. Jak sam tytuł wskazuje to kompozycja bardzo nocna, z przyjemną dla ucha grą pianina. W tym wypadku także z udanym, melodyjnym refrenem i zgrabnym, symfonicznym rozwinięciem tematu w środkowej jego części. Kompozycja 'Special', jak sam tytuł wskazuje popłynie specjalnie ku słuchaczom lubiącym The Flower Kings. To najbardziej rozbudowany utwór, trwający ponad 12 minut. Kilka zwrotów w melodii, bogatych brzmieniowo fragmentów instrumentalnych. Tym razem nawet chwilami pianino lekko 'przyjazzuje'. To chyba najlepsza kompozycja na płycie. 'Take Your Time' to tytuł utworu numer cztery. Tym razem od początku jest nieco żwawiej. Znów pojawiają się elementy jazzowe. Jest ich chyba najwięcej na tej płycie właśnie w tym nagraniu. Bardzo ciekawie gra tu sekcja rytmiczna, dostosowując się do jazzowego charakteru utworu. Nieco inaczej śpiewa także Sebastian, udowadniając, że jest bardzo dobrym wokalistą. Piąta kompozycja doprowadzi nas na sam Broadway, w dodatku w jego nocną scenerię. 'Night On Broadway', to bardzo spokojna ballada, roziskrzona wprost niczym nowojorskie neony, bardzo przyjemną dla ucha, kolorową melodią i spokojnym, zmysłowym smakiem. Utwór w sam raz na późny wieczór. Płytę kończy utwór 'Saturday Evening' z kilkoma smakowitymi solówkami gitarowymi i kolejnym, zgrabnym refrenem. Genesis i Yes na przemian. Utwór idealny na zakończenie udanej płyty, i jak sam tytuł wskazuje, na miły sobotni wieczór przy lampce dobrego wina. Zwłaszcza, gdy na zewnątrz pada deszcz, którego dźwięki usłyszymy w finale albumu.
  
  Powszechnie mówi się, że neoprogresywne granie jest mało odkrywcze, i że wciąż porusza się w podobnych schematach. Owszem, w muzyce niemieckiego zespołu nie ma odkrywania ameryki w puszkach. I bardzo dobrze, bo zespół gra to, co lubi i wyraźnie przynosi to muzykom przyjemność i satysfakcję. Muzyka skierowana jest tu do ludzi, którzy nade wszystko cenią sobie harmonię i melodję, lub traktują ją jako odskocznię pośród rzeczy o wiele bardziej zakręconych, wymagających dużej uwagi i skupienia. Właśnie dla takich progresywnych dusz gra zespół InVertigo na albumie 'Next Stop Vertigo'. Mi ta płyta bardzo przypadła do gustu i jestem przekonany, że nie jeden raz jeszcze po nią sięgnę. Możliwe, że właśnie późnymi sobotnimi wieczorami, przy lampce wina z moją drugą połówką...
  
  Ps. Płyta spodobała się bardzo mojej małżonce. Jestem, więc przekonany, że Panie z przyjemnością posłuchają InVertigo. A panowie w tak miłym towarzystwie również!
  
  Moja ocena: 4,5/5
  
  Krzysiek 'Jester' Baran

  Krzysztof Baran sobota, 27, listopad 2010 13:00 Link do komentarza