1 komentarz

• 

  Ta płyta to w zasadzie tylko ciekawostka. Ot, godzinny występ z gitarami akustycznymi i podpiętymi klawiszami i basem.Utwory nieprzearanżowane, bo według relacji spiritus movens Quidamu, Maćka Mellera, 'nie było dość czasu'. W dodatku połowa piosenek to Quidamowe interpretacje klasyki Pink Floyd, Beatlesów, Moody Blues czy Deep Purple. Czyli nie wysilili się chłopacy. A ja to bym chciał, żeby takich niewysilonych płyt było więcej. Bo ten koncert najzwyczajniej na świecie wciąga. Urzeka intymną atmosferą. Utwory z krytykowanej płyty 'SurReVival' nabrały nowego blasku po odjęciu im tej metalowej mocy, jaką miały w oryginalnych wersjach. Najlepszym przykładek 'Queen Of Moulin Rouge'. Sztandarowy utwór Quidamu z czasów, gdy wokalistką była Emilia Derkowska, 'Sanktuarium', w wersji Bartka Kossowicza jest równie poruszający. Słynne utwory wielkich kapel zostały odegrane z szacunkiem, ale i wielkim wykonawczym kunsztem. A mistrzem ceremonii jest gaduła Kossowicz - okazuje się świetnym frontmanem (na żywo jeszcze zyskuje, zapewniam)i może nie tyle znakomitym następcą eterycznej Emilii (to przecież zupełnie inna szkoła śpiewania) ile śpiewakiem z własnym stylem, integralną częścią zreformowanej kapeli. To jest płyta dla każdego, kto chce się wyciszyć, nie tylko dla hermetycznych artrockowców. Spodobała się zarówno bliskiej memu sercu fance U2 i Depeche Mode, jak i mojej 80-letniej babci. Jak tylko ją usłyszałem , wiedziałem, że Quidam może nas jeszcze pozytywnie zaskoczyć. Miałem rację. Ich kolejna płyta, Alone Together, okazała się wydarzeniem nie tylko na naszym polskim podwórku.

  Paweł Tryba czwartek, 17, kwiecień 2008 13:38 Link do komentarza