1 komentarz

• 

  Siedząc kilka lat temu w uroczej knajpce we włoskim Cavaleze drażniłem właściciela, mocno zaprzyjaźnionego fana starego prog-rocka, kilkoma płytami, które przywiozłem z Polski. Waśnie puściłem mu nasze kochane SBB, trójkę, i po minie już wiedziałem - 'trafiony i zatopiony'... Kilkunastu klientów, w absolutnej większości miejscowych, doskonale znających muzykę, która tam zawsze leciała też było zachwyconych. Zaryzykowałbym twierdzenie, że przychodzili tam bardziej dla tej muzyki niż dla świetnej kawy. Takie sympatyczne Towarzystwo Wzajemnej Adoracji... Cierpliwie musiałem im wytłumaczyć, że to nie na sprzedaż tylko prezent dla Dario (który pęczniał z dumy za barem), jako że nagle było kilku chętnych do kupna. Tymczasem SBB skończyło się i zastanawiałem się czym Dario będzie się starał mnie zaskoczyć. Że włoski rock znam lepiej niż on sam (!!!) już go kiedyś przekonałem, więc podejrzewałem coś egzotycznego. Po burzliwej naradzie i chytrych uśmiechach wiedziałem, że łotry coś wymyśliły... Dario z tajemniczą miną podszedł do odtwarzacza i coś tam włożył, uważając przy tym bym przez przypadek nie zobaczył nawet skrawka okładki. A więc zagadka! Natychmiast dostałem też drugą kawę i piwo na znieczulenie. Popłynęły pierwsze dźwięki... Całe towarzystwo z ogromnym skupieniem obserwowało moją minę - cholerne Pollakko - zna czy nie? Jasny pieron! Nie znałem... Koncert. Powoli sączyłem kawę i zastanawiałem się co też to może być. A było czego słuchać - monumentalne klawisze, świetna camelowska gitara, piękne symfoniczne brzmienie. Te klawisze sugerowały zespół włoski (tak się gra tylko we Włoszech... lub w Ameryce Południowej). Byliśmy już przy drugim kawałku - instrumentalnym, podobnie jak pierwszy. Czyli Włosi jednak odpadają, to rozgadany naród. A więc Argentyna albo Brazylia - Argentyńczycy jednak inaczej traktują gitarę. Oczywiście mogłem się mylić, równie dobrze mogła to być nowa kapela z np. Rumuni ale zaryzykowałem i wyszeptałem jedno słowo - Brasil... Po bezgranicznym zdumieniu w oczach wiedziałem, że trafiłem! Natychmiast zaczęły się gratulacje, poklepywania i kolejne piwa... Po chwili miałem w rękach okładkę - Quaterna Requiem Livre. Płyta nagrana w 1997 roku w Teatro della Scala w Rio de Janeiro, wydana w 1999. Po brzmieniu stawiałem na okolice 1977-78, dobrze że mnie nie poniosło i nie podałem daty. A co można powiedzieć o muzyce? To świetna współczesna kapela brazylijska, grająca instrumentalny rock symfoniczny. Fragmentami przypominają nasz poczciwy stary Camel z okresu drobiarskiego (Śnieżna Gęś). Jest tu dużo melodyki i ładnych solówek zarówno gitarowych jak i klawiszowych. Właśnie za te klawisze kocham włoski rock progresywny, a kapele brazylijskie i argentyńskie traktują parapety w ten sam sposób. Jest też bardzo fajna i sprawna sekcja rytmiczna. Sześć utworów i prawie 70 minut muzyki. Jeden kawałek ma 19 minut, drugi 23... Dużo fajnego, camelowskiego grania, świetne tematy i ogólnie bardzo fajny pomysł na muzykę. Są też skrzypce i różne 'instrumenty dawne'. Jakość dźwięku doskonała, mimo że to koncert. Czegóż chcieć więcej? Urocza płyta. Polecam wszystkim miłośnikom starego wielbłąda, fanom instrumentalnego rocka symfonicznego i wszystkim szukającym fajnego proga.

  Aleksander Król wtorek, 24, maj 2011 19:45 Link do komentarza