1 komentarz

• 

  Jakoś dziwnym trafem dotychczas recenzowane przeze mnie płyty nigdy nie schodzą poniżej pewnego poziomu. Co więcej w większości przypadków są to perełki, którymi można w nieskończoność cieszyć ucho. I tym razem nie będzie inaczej bowiem na warsztat wziąłem album, który mimo, iż trafił w moje ręce dosyć przypadkowo, zauroczył mnie i przekonał całkowicie (dotychczas miałem pewne niewielkie wątpliwości), że geniusz może być schowany głęboko za plecami, nieraz przecenianych, bardziej sławnych rockowych braci i kuzynów. Płyta Pictures jest moim skromnym zdaniem jedną z najdoskonalszych artystycznie płyt w historii rocka progresywnego. Krótko i zwięźle mówiąc - ARCYDZIEŁO. Wielu może się z ta opinia nie zgodzić, co jest ich świętym prawem, jednak jak dla mnie ta płyta stanowi genialne połączenia rocka symfonicznego, jazz rocka i muzyki poważnej czego przykładem jest fortepianowy wstęp do utworu Herold And King Dloreh wzorowany na preludiach Aleksandra Skriabina (1872-1915). Jednym słowem eklektyczna mieszanka, w której każdy miłośnik muzyki znajdzie coś dla siebie.
  Island należy do drugiej fali szwajcarskiego rocka progresywnego obok takich grup jak na przykład Circus, Blue Motion czy Eloteiron. Pomimo stosunkowo późnej daty wydania albumu jest dosyć mocno zakorzeniony brzmieniowo w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych. Mnóstwo na niej muzycznych eksperymentów i udziwnień, które sprawiają, że płyta zyskuje jeszcze więcej niepowtarzalnego charakteru i siły. Pierwszy utwór Introduction zapowiada nam, iż będziemy mieli do czynienia z mroczną i posępna płytą, co zapewne jeszcze bardziej wzmaga okładka autorstwa H.R. Gigera (ur. 5 lutego 1940 r.), autora okładki klasycznej już płyty Emerson, Lake & Palmer pod tytułem Brain Salad Surgery. Jak się okazuje nic bardziej mylnego. Oprócz kilku niezbyt długich momentów w dalszej części płyty, ciężko mówić o wszechobecnej atmosferze grozy czy zagrożenia. Mamy raczej do czynienia z symfonicznymi i jazzowymi udziwnieniami, które przypominają w swej estetyce Franka Zappę i jego surrealistyczną groteską. Płyta ta opiera się przede wszystkim na świetnych instrumentach klawiszowych zwłaszcza organach, tuz obok nich wiodąca rolę pełnią również flet, klarnet i saksofon sopranowy. Ponadto Island, podobnie zreszta jak wspomniany już ELP nie używa w ogóle gitary elektrycznej, ani nawet basu, którego miejsce zajął Moog Taurus Bass Pedals. Wokal z kolei przypomina barwą mieszankę Petera Hammilla i Grega Lake. Charakterystyczna jest skłonność do ekstrawagancji oraz udziwnień, z tym, że eksperymenty wokalne Island idą bardziej w kierunku kombinowania z jazzowym scatem niż deformowania barwy głosu, co uwielbiał pan Hammill.
  Płyta bez wątpienia nie należy do łatwych, prostych i przyjemnych, a aby do końca zrozumieć i poczuć tę muzykę od słuchacza wymagana jest spora dawka koncentracji. Tonacje na Pictures nie wychodzą jednak w swej awangardowości poza pierwszą połowę XX wieku, a rytmy są skomplikowane, jednak w miarę stabilne, czego przykładem może być np. instrumentalny Zero oparty na kombinacji 9/8 z drugim metrum szesnastkowym. Jedno jest pewne dla wielbicieli trochę ambitniejszego grania pozycja obowiązkowa, zreszta przekonajcie się sami, polecam.

  Mariusz Jaszczyk poniedziałek, 26, wrzesień 2011 18:08 Link do komentarza