1 komentarz

• 

  Za pośrednictwem Elitona Tomasi z Som do Darma trafiła do naszego Serwisu płyta brazylijskiego zespołu Apocalypse pt.The Bridge of Light. Dla mnie osobiście jest to pierwsze spotkanie z twórczością tej grupy. Apocalypse na rynku brazylijskim funkcjonuje już jednak od ponad 25 lat.
  Poprzednie płyty grupy były wykonywane w języku portugalskim. Od jakiegoś czasu muzycy postanowili jednak, że nowe produkcje nagrywać będą w języku angielskim.
  Pierwsze zaskoczenie po włożeniu dysku do odtwarzacza jest takie, że płyta nagrana jest na żywo z udziałem entuzjastycznie reagującej publiczności... Jak to było naprawdę, i ile jest studyjnych dogrywek możemy się tylko domyślać. Zostawmy jednak te dywagacje, ponieważ brzmienie zespołu jest świetne i słucha się tego bardzo dobrze.
  Płyta została podzielona na dwie części. Act I - to sześć niezwiązanych ze sobą utworów. Act II to siedmioczęściowy koncept zatytułowany tak jak i cała płyta. Jest to opowieść o jednym dniu z życia
  13-letniego sieroty Jimma i jego tajemniczego przyjaciela Z14 i ich podróży przez stary, opuszczony park.
  Płytę otwiera utwór Next Revelation. Jest to rytmiczny i dynamiczny numer z melodyjnym refrenem, w którym wszyscy muzycy mają okazję przedstawić swoje duże umiejętności. Sekcja rytmiczna z dudniącym basem nadaje ton całej piosence. Wokalista Gustavo Demarchi śpiewa czysto i mocno. Lider grupy Eloy Fritsch okrasza całość hammondowskimi solówkami, a kroku dotrzymuje mu Ruy Fritsch, który odpowiada mu solówkami na gitarze. Całość przypomina mi w klimacie utwory Deep Purple z G. Hughes na wokalu. Te porównania do innych zespołów pojawią się jeszcze kilkakrotnie.
  Nie jestem zwolennikiem stosowania w recenzjach takich porównań, w tym przypadku chodzi mi jednak tylko o przybliżenie potencjalnym słuchaczom czego mogą się spodziewać przesłuchując płytę Apocalypse. Zaznaczam jednak, że poza jednym wyjątkiem, nie są to jakieś nachalne odniesienia do twórczości innych grup. Chodzi mi raczej o podobny klimat kompozycji i luźne skojarzenia...
  Duch Marillion z lat 80-tych unosi się nad następnym utworem na płycie - Dreamer. W tej kompozycji muszę przyznać uczciwie, podobieństwo brzmienia jest wręcz uderzające. Po klawiszowym wstępie, perkusista Chico Fasoli z pomocą basisty Magoo Wise nabijają taki rytm, że porównanie do grupy Fischa jest wręcz oczywiste. To następny dynamiczny utwór na tej płycie. Gustavo śpiewa wyśmienicie i będzie tak do końca krążka. Instrumentaliści grają swoje partie po mistrzowsku i na luzie. Klawisze na przemian z gitarą raczą nas świetnymi solówkami.
  W następnym utworze - Ocean Soul - Gustavo pokazuje nam, że nie tylko wybornie śpiewa, ale jeszcze umie ciekawie zagrać na flecie. Ten instrument gra główną rolę w tym numerze, wspomaga go dzielnie gitara, której partie solowe wręcz porywają. Ruy gra tu tak, że aż publiczność głośno wyraża swoją aprobatę. Jeszcze jedna rzecz jest charakterystyczna dla tego utworu, to partie śpiewane na kilka głosów, co daje bardzo ciekawy efekt i bardzo wzbogaca kompozycję. Brzmienie fletu przywołuje oczywiście pewien klimat znany z nagrań grupy Jethro Tull.
  Przed Last Paradise Gustavo przedstawia publiczności gościa grupy. Hique Gomez wzbogaca brzmienie Apocalypse o elektryczne skrzypce. Jego partie i gitara akustyczna wykorzystana w tym utworze budzą ducha grupy Kansas.
  The Dance of Down to ciekawy i dobrze zaaranżowany utwór, w którym wiele się dzieje. Mamy tu bardzo ciekawą grę Magoo na basie, urzekające brzmienie Hammonda, partie pianina i fletu, zmiany tempa i chóralne śpiewy na koniec.
  Pierwszy akt kończy kompozycja Meet Mee, którą dla mnie jest dobrą progresywną piosenką w średnim tempie o miłej dla ucha linii melodycznej, fajnych harmoniach wokalnych, pięknej gitarowej solówce i ciekawym aranżu.
  Akt II to wyżej wspomniany koncept pod tytułem The Bridge of Light. Tworzą go pojedyncze kompozycje, ale świetnie słucha się tego w całości. Nie ma już chyba sensu opisywać poszczególnych utworów. Apocalypse gra w dalszym ciągu wyśmienicie. W utworach dużo się dzieje. Muzycy grupy wraz z zaproszonym gościem raczą nas ciekawymi kompozycjami z wieloma partiami solowymi, zmianami tempa i nastroju. Nie sposób się przy nich nudzić a przy każdym następnym przesłuchaniu uważny słuchacz będzie odkrywał nowe smaczki i muzyczne perełki.
  Jeśli już jesteśmy przy perłach, to dla mnie taką jest ostatni na płycie utwór Not Like You. Krótkie, blisko czterominutowe zakończenie płyty to muzyczny majstersztyk. Urzeka mnie nastrój tej kompozycji, wspaniale zaśpiewanej i zagranej. Przy słowach  So I will hold my heart i wejściu skrzypiec moje stare skołatane serce zaczyna drzeć a skóra na plecach cierpnie. To wspaniałe zakończenie płyty, krótkie wprawdzie, ale przy każdym przesłuchaniu płyty powtarzane przynajmniej trzykrotnie.
  Na koniec warto wspomnieć jeszcze o szacie graficznej tego wydawnictwa, która doskonale dopełnia całość a autorem jej jest Robson Piccin.
  Reasumując płyta mimo pewnych zapożyczeń, godna uwagi i polecenia.
  
  Ocena 4.5/5

  Jan Włodarski wtorek, 24, luty 2009 13:56 Link do komentarza