1 komentarz

• 

  Karda Estra to brytyjska grupa kierowana przez kompozytora, producenta i multinstrumentalistę ( gitary, bas, instrumenty klawiszowe i perkusyjne, bouzouki, rastrophone ) Richarda Wilemana. Zespół, którego początki sięgają 1998 roku, ma już w dorobku dwanaście płyt. Obok Wilemana występują na nich panie grające na takich instrumentach jak: skrzypce, saksofony, flety, obój, klarnet, rożek angielski, tuba i organy.
  
  Muzykę Kardy Estry zwyczajowo zalicza się do rocka symfonicznego. W moim odczuciu jej związki z rockiem są co najmniej wątpliwe. Za jej rockowym powinowactwem może przemawiać jedynie wykorzystanie gitar elektrycznych i elektronicznych instrumentów klawiszowych, jednak sposób w jaki czyni to Richard Wileman odbiega znacznie od tradycyjnego użycia tych instrumentów w rocku, również progresywnym. W muzyce grupy można doszukać się wyraźnych wpływów twórczości Claude'a Debussy, Erika Satie'ego, Igora Strawińskiego, Malcolma Arnolda, Aarona Coplanda, Johna Barry'ego i Jerry'ego Goldsmitha.
  
  Najnowszym dziełem Kardy Estry jest ' Weird Tales ' - nagrania z tej płyty zarejestrowano w latach 2007 - 2009. Złożyły się na nią kilkuminutowe, klasycyzujące impresje muzyczne, o wybitnie ilustracyjnym charakterze. Śmiało mogłyby one posłużyć jako dopełnienie obrazu filmowego, widowiska baletowego, spektaklu teatralnego albo wystawy malarzy w rodzaju Zdzisława Beksińskigo i Franciszka Starowieyskiego.
  Do napisania omawianych kompozycji zainspirowały Wilemana opowiadania ' Solomon Kane ' Roberta E. Howarda ( opublikowane w czasopiśmie ' Weird Tales ' ) i ' The Room In The Dragon Volant ' Sheridan Le Fanu, powieść ' Dracula Cha Cha Cha ' Kim Newman, książka ' Green Dog Trumpet ' Iana Millera, malarstwo Maxa Ernsta i Andre Massona oraz muzyka Roberta Farnona.Utwór ' The Whitstable Fost ' kompozytor zadedykował znanemu brytyjskiemu aktorowi Peterowi Cushingowi.
  Na 'Weird Tales' delikatnie zaznaczone melodie są dla muzyków tylko pretekstem do budowania nastroju grozy, smutku, tęsknoty, żalu i rozpaczy. On i one przy pomocy dźwięków malują groteskowe, przyprawiające o gęsią skórkę, przerażające i ponure muzyczne pejzaże.
  Muzyka Kardy Estry jest niezwykle malarska i niezwykle mocno oddziaływuje na wyobraźnię melomana, przez co wymaga ona od niego bardzo dużego skupienia, wewnętrznego wyciszenia i zatopienia się w sobie.
  W trzech utworach ( 'The Whitstable Host', 'Skulls In The Stars', 'The Atom Age Sense Of Impermanence' ) śpiewa Ileesha Bailey, a sposób w jaki wykonuje swoje partie przypomina mi ten, w jaki swoje interpretowała Paulina Lucas w kompozycji 'Fromentera Lady' z płyty 'Islands' King Crimson.
  Moim faworytem z tego albumu jest utwór 'The Atom Age Sense Of Impermanence' - najbliższy estetyce rockowej, nie tak ponury jak pozostałe, z wyraźną melodią, cudownym śpiewem Ileeshy Bailey, piękną partią oboju Caron Hansford i klasycznej gitary Richarda Wilemana.
  
  Kilka zdań wyżej użyłem określenia 'meloman'. Zrobiłem to w sposób świadomy i celowy, gdyż sztuka Kardy Estry nie należy do łatwych w odbiorze. Przeciętnemu miłośnikowi muzyki progresywnej twórczość tej brytyjskiej grupy może wydać się zbyt trudna, a nawet nudna. Warto ją jednak poznać, chociaż jest to zdanie dla wymagających słuchaczy.

  Krzysztof Michalczewski niedziela, 20, wrzesień 2009 16:22 Link do komentarza