1 komentarz

• 

  Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.
  
  Topeka - największe miasto w stanie Kansas i jednocześnie jego stolica. Ma tu swoją siedzibę Uniwersytet Washburn, przy którym w 1946 roku powstała Washburne University Symphonic Orchestra.
  Topeka, to również rodzinne miasto Kansas - jednego z najstarszych i najbardziej znanych amerykańskich zespołów, którego muzyka ociera się o rock progresywny.
  Według jednych źródeł grupa powstała w 1970 roku, według innych w 1974 roku. Ostatecznie tę sporną kwestię rozstrzygnęli sami muzycy. Otóż, dokładnie policzyli, spojrzeli na rok wydania ich debiutanckiej płyty ('' Kansas ''), przejrzeli zespołowe archiwum i okazało się, że to właśnie w 2009 roku przypadają trzydzieste piąte urodziny ich macierzystej formacji. Na miejsce urodzinowego przyjęcia wybrano aulę Uniwersytetu Washburne, a wśród zaproszonych gości znaleźli się: orkiestra symfoniczna tej uczelni pod batutą Larry'ego Bairda, Kerry Livgren, Steve Morse oraz licznie przybyli fani. Jubileusz obchodzono hucznie, przez trzy kolejne lutowe wieczory bieżącego roku (dokładnej daty nie podano), a z zarejestrowanego materiału audio i wideo z tych uroczystości wybrano najlepsze fragmenty i wydano jako '' There's Know Place Like Home ''. Kansas wystąpił w składzie: Phil Ehart (perkusja), Billy Greer (bas, śpiew), David Ragsdale (skrzypce, gitara, śpiew), Steve Walsh (śpiew, instrumenty klawiszowe) i Richard Williams (gitary).
  Grupa ma już w swoim dorobku płyty koncertowe (''Two For The Show'', ''Live At The Whiskey'', ''Device, Voice, Drum''), w jej dyskografii jest też album nagrany z towarzyszeniem orkiestry, zatytułowany ''Always Never The Same''. Krążek ten wydano w 1997 roku, zrealizowano w Abbey Road Studios, a w nagraniu wzięła udział Londyńska Orkiestra Symfoniczna pod dyrekcją wyżej wspomnianego Larry'ego Bairda. Od 16.10.2009, to jest od dnia premiery, w katalogu o nazwie Kansas można znaleźć dzieło nagrane jednocześnie i na żywo, i z udziałem orkiestry.
  
  Film z jubileuszowego występu Kansas zrealizowano niezwykle starannie, z dużą dbałością o szczegóły i ze znawstwem specyfiki rockowych przedstawień. Realizatorom tego obrazu udało się oddać atmosferę rockowego spektaklu, a przede wszystkim narastającą przedkoncertową gorączkę. I tak, w sekwencji szybko następujących po sobie czarnobiałych ujęć, przy dźwiękach ''Howling At The Moon'' ( fragment ''Opus Magnum'' ), widzimy uniwersyteckie budynki, pracowników technicznych budujących scenę, instalujących reflektory i zdalnie sterowane kamery. Przez wypełniony publicznością foyer przechodzimy na zapełniającą się widzami widownię. Zaglądamy do garderoby, w niej muzycy stroją swoje instrumenty i rozgrzewają ręce. Członkowie orkiestry, jeden za drugim, zajmują swoje miejsca na jeszcze przyciemnionej scenie. Jeszcze rzut oka do reżyserki, w której w skupieniu wyczekują realizatorzy koncertu, stoły mikserskie i pulpity sterownicze są już pod prądem (obrazek niczym z hali NASA w czasie startu wahadłowca). Wszyscy są już na swoich miejscach, przedstawienie czas zacząć. Bohaterowie wieczoru właśnie przechodzą przez pogrążone w półmroku kulisy i przy gorącej owacji zebranych fanów wychodzą na skąpaną w morzu błękitnego światła scenę. ''Howling At the Moon'' płynnie przechodzi w ''Belexes'', a po nim następują kolejne utwory: ''Point Of Know Return'' i ''Song For America''. W roli gospodarza wieczoru wystąpił Billy Greer, to on zapowiadał kolejne utwory, rozmawiał z publicznością i przedstawiał muzyków. Po piosence ''On The Other Side'' Greer wywołał zza kulis Steve'a Morse'a, którego publiczność przywitała gromkimi brawami. Jak pamiętamy, gitarzysta ten zagrał z Kansas na płytach ''Power'' i ''In The Spirit Of Things'' i z tych albumów na te lutowe wieczory 2009 wybrano: instrumentalny ''Mussicatto ''i połączone ze sobą ''Ghosts'' oraz ''Rainmaker''. Już bez Morse'a (zobaczymy go jeszcze w dalszej części wieczoru ) zespół zagrał przebojowy ''Nobody's Home'', po którym Greer zapowiedział Kerry'ego Livgrena. Ten pięknie pokłonił się wiwatującej na jego cześć widowni i wraz z kolegami brawurowo wykonał kolejny przebój z kansasowego zbioru, zatytułowany ''Hold On'', po czym zniknął za kulisami ( powróci jeszcze pod koniec występu ). Kolejną część widowiska wypełniły zagrane w pięciosobowym składzie: ''Cheyenne Anthem'', ''Icarus II'', ''Icarus: Borne On Wings Of Steel'', ''Miracles Out Of Nowhere'', ''The Wall'' i ''Fight Fire With Fire''. Jubileuszowy koncert Kansas powoli dobiegał końca, a na jego finał zabrzmiał największy przebój zespołu, czyli ''Dust In The Wind'', fantastycznie zaśpiewany przez Steve'a Walsha, zagrany na dwie gitary akustyczne (Livgren, Williams), bas, perkusję i dwie pary skrzypiec (Ragsdale, Morse). Po krótkiej przerwie,już na bis, muzycy wykonali z rockowym impetem, na trzy gitary elektryczne (Livgren, Williams, Ragsdale) ''Carry On Wayward Son''.
  Prowadzona przez Larry'ego Bairda pięćdziesięcioosobowa orkiestra nadała rockowej muzyce Kansas symfonicznego brzmienia i rozmachu. Za sprawą symfoników poszczególne utwory nabrały świeżego blasku, zabrzmiały pełniej i piękniej, nie tracąc przy tym niczego ze swojego rockowego charakteru.
  Niebagatelną rolę w czasie omawianego widowiska odegrały światła. Raz scenę zalewał błękit, innym razem zieleń, a jeszcze innym tonęła ona w żółtych i pomarańczowych barwach. Gra świateł zrobiła na mnie naprawdę imponujące wrażenie.
  Bardzo dobrze ogląda się ten spektakl i tak samo dobrze słucha się pochodzącej z niego muzyki. Brawa należą się zarówno reżyserom koncertu, jak i realizatorom dźwięku i obrazu.
  
  Wśród zaproszonych gości zabrakło przede wszystkim Robby'ego Steinhardta (skrzypce, śpiew) i Davida Hope'a (bas, śpiew) - muzyków z pierwszego i najsłynniejszego składu zespołu.
  Mam nadzieję, że powodem ich absencji było zaangażowanie w solowe kariery, a nie niesnaski z dawnych lat.
  
  
  Najnowsze wydawnictwo Kansas ukazało się w trzech wersjach, a mianowicie jako: DVD, 2CD i 2CD plus DVD. Muzycy zadedykowali je swoim fanom na całym świecie i już teraz zaprosili ich wszystkich na obchody czterdziestej rocznicy powstania grupy.
  
  Ocena - 5/5

  Krzysztof Michalczewski środa, 30, grudzień 2009 01:01 Link do komentarza