1 komentarz

• 

  Rok po wydaniu świetnego 'One Niter' grupa znów zameldowała się w studiu z nowym materiałem. Nagrania poszły sprawnie i już pod koniec 1977 roku nowe wydawnictwo było gotowe, jednak uznano, że to za szybko i spokojnie poczekano z edycją do marca 1978 roku. Apetyty były wielkie, oczekiwania również. W jakim kierunku poszła grupa? Generalnie nadal jest to rock symfoniczny, ale już nieco lżejszy, niż w wypadku poprzedniej płyty. Cóż, końcówka lat 70. Takie były tendencje. Era rocka symfonicznego minęła... Określiłbym to tak : poprzednia płyta - floydowska, ta - parsonowska. Tu też są fantastyczne klawisze, świetne wishboneashowskie gitary, dużo space-odgłosów, trochę fusion, fajny wokal i nawet trochę rytmów santanowskich ('Cheese'). Wyszedł z tego dobry album, na którym mamy niezły miks różnych stylów i technik. Całość jest utrzymana w kanonie rocka symfonicznego, a zdecydowanie na plus wybija się otwierający płytę, parsonowski, pięciominutowy 'A spaceman came travelling' oraz tytułowy, ponad dziesięciominutowy 'Hats of glass' z fenomenalną grą obu gitarzystów (powiało starym dobrym Wishbone Ash). W sumie bardzo dobra płyta, miejscami wręcz świetna, ale ogólnie jednak nieco słabsza od doskonałej poprzedniczki. Ale i tak polecam wszystkim ceniącym nieco spokojniejsze dźwięki z końca lat siedemdziesiątych.

  Aleksander Król czwartek, 21, lipiec 2011 20:17 Link do komentarza