ProgRock.org.pl

1 komentarz

• 

  Trzy lata temu zdobyłem ten album nieco przez przypadek i odłożyłem na półkę żeby poczekał na swój czas. Kolejny przypadek sprawił, że nie dojechały w terminie inne płyty, na które się śliniłem od dawna i miałem nawet specjalnie przygotowanego Danielsa na tą okazję. I wreszcie trzeci przypadek, który sprawił, że moje słodkie dziewczę nie dojechało do mnie tego wieczora, pozwolił mi uwinąć się z zaległą korespondencją. Podczas tego 'uwijania' się trafiłem na starego, chyba sprzed dwóch lat, maila od znajomego Słowaka, z którym okazjonalnie informujemy się o jakichś 'perełkach' wartych poznania. Całym mailem były dwa wyrazy - William Gray i link. Kasując maila, skopiowałem linka. Połączyłem się z jakąś argentyńską stroną, kliknąłem play i zająłem się swoimi sprawami. Po chwili popłynęły pierwsze dźwięki. Nic wielkiego, nic wartego głębszej uwagi, ot przeciętny 'mocny' neo-prog z elementami prog-metalu. Praktycznie przestałem zwracać na to uwagę. Jednak po chwili 'coś' sprawiło, że zostawiłem korespondencję. Zacząłem się wsłuchiwać w tę muzykę. Pojawiły się organy, niezła gitara i fajne 'kombinowanie'. Przy drugim numerze, to już ja kombinowałem kto to u licha jest William Gray i czemu się jeszcze nie znamy? Zacząłem kopać po internecie i znalazłem - kapela z Argentyny, oczywiście bez żadnego Williama w składzie. Natomiast widok okładki sprawił, że poczułem ciarki na plecach. Znałem tę okładkę! Ale skąd?! Ruszyłem jak czołg do półki gdzie leżą i czekają na swoją kolej różne płyty, które wpadają w moje szpony przez przypadek, a jeszcze nie dostąpiły zaszczytu przesłuchania... JEST!!! Czeka grzecznie! Błyskawicznie rozpakowana, poza wszelką kolejnością wylądowała w odtwarzaczu. Daniels też został otworzony, czułem, że nie skończy się na pojedynczym przesłuchaniu... I miałem rację! Potężne brzmienie organów kościelnych miesza się z chórami, wiolonczelą, skrzypcami, delikatnym pianem i mocnym prog-metalem. Fantastyczne granie! Hammondy, mellotron i świetny, miejscami floydowski wokal, do tego monumentalny, therionowski rozmach aranżacyjny i dużo delikatnej akustyki. Cudowny romans kilku stylów, od Ayreona, przez King Crimson, Genesis, Anglagard do Pink Floyd i... Artura Piazollę. Płyta niemal doskonała! Na pewno jedna z najlepszych jakie się ukazały w 2006 roku. Spędziłem z nią cały wieczór, i kilka następnych. I śmiało mogę powiedzieć, że to Żywa Skamielina (tak się to tłumaczy...) rocka symfonicznego z lat 70. Polecam praktycznie wszystkim, a fani pięknych symfonicznych brzmień popłaczą się ze szczęścia...

  Aleksander Król środa, 07, marzec 2012 02:51 Link do komentarza