1 komentarz

• 

  Madrigal jest doskonałym przykładem na to, że w USA kapele progresywne mają przechlapane. Ich pierwsza, znakomita płyta nawiązująca do twórczości takich grup jak Gentle Giant, Genesis, Echolyn, Yes i Spock's Beard, pomimo pięknego wydania i świetnej zawartości została wręcz zignorowana. Trzeba było aż ośmiu lat żeby kapela się podniosła po tej klęsce i spróbowała swych sił jeszcze raz. Tym razem poszło lepiej, bo francuska Musea od razu kupiła licencję dzięki czemu zespół 'zaistniał' w Europie. Co przyniosło te 8 lat milczenia ? Stylistycznych zmian całe szczęście nie ma. Mamy kontynuację kierunku z czasów debiutu, choć pewne zmiany są - przede wszystkim rozbudowano instrumentarium (saksofon i flet) co jeszcze bardziej 'cofnęło w latach' brzmienie grupy. 8 utworów, 41 minut muzyki. Muzyki nawiązującej do lat siedemdziesiątych i złotego okresu rocka symfonicznego, ale zagranego już dość nowocześnie. Mamy tu częste zmiany rytmu, squireyowski bas, rytmikę Gentle Giant, yessowską gitarę i genesisowski rozmach. Piękna płyta ! I to Europa ją doceniła... Cieszą takie płyty. Cieszy fakt że w zalewie szmiry, ekspansji beztalencia i totalnej eskalacji wszechobecnej durnoty, na całym świecie znajdują się ciągle jeszcze wrażliwi ludzie , którzy myślą i czują. I jeżeli kilku z nich akurat jest muzykami i przez przypadek się spotka, ciągle mamy szansę na wspaniałe płyty. Taką , bez żadnych wątpliwości jest 'On My Hands' - druga płyta Madrigal'a. Polecam wszystkim tęskniącym za starym , dobrym progresem...

  Aleksander Król sobota, 10, marzec 2012 17:40 Link do komentarza