1 komentarz

• 

  Nie jestem fanem zespołu Quidam i nie zaliczam się do miłośników jego muzyki, a dotychczasowe dokonania grupy znam tylko pobieżnie. Gdyby nie medialny szum poprzedzający wydanie płyty 'Alone Together' zapewne nie sięgnąłbym po nią.
  A tymczasem nowe utwory zespołu sprawiły mi dużą i miłą niespodziankę, słucham ich z niekłamaną przyjemnością.
  Muzyka z tego albumu to chwila odpoczynku po trudach dnia codziennego, to chwila wytchnienia po licznych w tym roku wydawnictwach progmetalowych, to chwila refleksji, namysłu i zadumy.
  
  Nowe dzieło zespołu otwiera krótki, zaledwie trzyminutowy, oszczędnie zaaranżowany 'Different' - wokal, fortepian, xaphoon, gitara i perkusja, nic więcej, a tak pięknie.
  Po nim zjawia się 'Kinds Of Solitude At Night', w tle którego słychać głos występującej gościnnie byłej wokalistki zespołu Emilii Nazaruk i dźwięki cytry, na której gra jej mąż, Piotr.
  Najdłuższym na płycie i moim ulubionym jest 'Depicting Colours Of Emotions' - piękna melodia, urzekający śpiew i szept Bartka Kossowicza, ładna i głęboka linia basu Mariusza Ziółkowskiego i ciekawe solo na gitarze Maćka Mellera kończące ten utwór.
  Nieco szybciej i skoczniej muzycy grają w 'Of Illusions'. Dzieje się tak za sprawą melodii prowadzonej przez gitarzystę i harcującego na flecie Jacka Zasady.
  Na specjalne wyróżnienie zasługuje utwór 'We Lost' - to na początku łagodnie grająca gitara, organowe tło, senny śpiew, smutna linia gitary i fletu, a w zakończeniu gwałtowne przyspieszenie aż do zawrotnego tempa z fenomenalnym solem Piotra Rogoża na saksofonie altowym, niczym w pamiętnym 'Starless' King Crimson.
  Senny 'We Are Alone Together' zachwyca fortepianem Zbyszka Florka, grą Maćka Wróblewskiego na bębnach i blachach oraz przeciągłymi dźwiękami gitary.
  Na płycie znajdziemy też ostrzej zagrane utwory, nawiązujące wyraźnie do poprzedniej płyty zespołu 'Survival'. Są to: 'They Are There To Reminds Us' i 'One Day We Find'.
  Płytę kończy krótki i bardziej optymistyczny niż pozostałe, potencjalny singlowy przebój 'But Strong Together', w którym znalazły się ładne sola na flecie i gitarze oraz harmonie wokalne.
  
  Ten album to bogactwo melodii, brzmień, pomysłów, znakomitych aranżacji, tu nic nie dzieje się dwa razy tak samo, a muzycy urzekają słuchacza kunsztem, wirtuozerią i inwencją.
  Wydany został z godnym pozazdroszczenia pietyzmem, zdobią go ilustracje autorstwa Michała Florczaka, jak dla mnie zbyt chłodne w swoim przekazie, ale za to dobrze korespondujące z przekazem muzyczno-lirycznym.
  Patrząc na spis utworów składających się na płytę, łatwo można zauważyć, że ich tytuły tworzą dwa zdania w języku angielskim, będące przesłaniem albumu. I chociaż gorzko smakuje zawarta w nich myśl- znane egzystencjalne jesteśmy samotni na tym świecie - to słowa 'But Strong Together' dodają otuchy i dają nadzieję.
  
  Dawno nie słyszałem tak znakomitej płyty, to dla mnie główna kandydatka do tytułu najlepszej artrockowej płyty roku 2007.
  Ocena - 5/5

  Krzysztof Michalczewski czwartek, 08, listopad 2007 23:52 Link do komentarza