1 komentarz

• 

  ...Cykl obraca się.
  Narodziny, dzieciństwo pełne duszy,
  Uśmiechów niewinnych i zdrady.
  Dorosłość usłana sumieniem.
  Starość jak hańba.
  A na łożu śmierci - śmierć!..
  
  Czym jest nasze życie? Krótkim zaistnieniem w gwiezdnej otchłani. Mrugnięciem słonecznego oka. Tchnieniem mlecznej drogi. Raz jest dłuższe, raz krótsze. Raz usłane złotem i szmaragdami, raz ciemnością i grozą...
  Jak je opisać, jak streścić i jednocześnie zawładnąć duszą słuchacza, jak go zmusić do zastanowienia się nad tym tematem a przy okazji zniewolić i powalić na kolana? Odpowiedź na to pytanie zawarta jest na tym właśnie albumie. To absolutne arcydzieło rockowej symfonii, to ponadczasowa poezja, to po prostu Abraxas!
  Od początku do końca fenomenalny, potężny, mroczny i autentyczny. Obnażający nasze pragnienia, uciechy i słabości od kołyski aż po grób.
  Na początek, aby wprowadzić nas w sens definicji naszego istnienie, Władca i Stwórca stawia nam tarota. Pasjansa złożonego z kart dźwiękowych pełnych magii i niepokoju. Te magiczne dźwięki pokazują nam jak mali jesteśmy wobec tego co nas otacza. On Jedyny i Wielki pociąga za sznurki - to nasz Pan - nazywa się Los...
  
  'Mam w jego oczach zgodę na sen,
  Mam w Jego dłoniach zgodę na śmierć
  A mój proch od zarania czeka'
  
  Słabość naszego istnienia to przemijanie, ale za wieczną młodość można spróbować zaprzedać swą duszę Szatanowi ('Dorian Gray'). Potężne dźwięki syntezatorów i śpiewająca z Adamem gitara wyłożą nam instrukcję negocjacji z Szatanem. A jak jest tego cena? Posłuchajcie sami...
  
  'Pod płaszczem dnia umykasz jak szpieg.
  Zatrute wino sączy twą krew'
  
  Człowiek jest jak kameleon. Maskarada życia to teatr, a naszą rolą jest przybierać coraz to nowe postaci aby przetrwać... Zaginą najsłabsi... 'Kameleon' to najbardziej przebojowy rozładowujący atmosferę utwór na płycie, nie pozbawiony jednak niczego z ducha klimatu płyty:
  
  ' Maski, maski, tysiąc barw.
  Gdy nie wierzysz, on jest w snach'
  
  'Kameleon, gąszczu król,
  Hipnotyzer mój'
  
  Ci którzy odeszli - nasi bliscy - są nadal z nami. Sprawują pieczę nad naszym losem, a pamięć o nich prowadzi nas dalej, pomagając nam trwać. Muzykom zespołu pamięć i jednoczesna magiczna więź ze swym tragicznie zmarłym kolegą, Radkiem Kamińskim pozwoliła stworzyć arcydzieło. 'Alhambra' to mroczny utwór utkany symfonią dźwięków gitar, niespokojnych werbli i
  niemal gotyckich partii klawiszowych:
  
  'Czasem w noc, kiedy nie słyszę już nic,
  Budzę się, przenika mnie wir.
  Wiem, że to znak. Wiem, że to znak.
  Obok mnie, czuję oddech Twój'
  
  I oto 'Inferno' budzi nas do wzięcia losu w swe ręce, przebudzenia i zastanowienia się nad swym istnieniem... Kolejny wspaniały tekst ubrany w dźwięki rockowej symfonii:
  
  'Czasem widzę, jak w szczerozłotym blasku świec
  Wszystko zmienia się
  Jak zabijam każdy dzień'
  'A może sen jest pragnieniem?
  A może czas cofa się?'
  
  Nadchodzi! Punkt kulminacyjny płyty. Prawdziwa pompa... Mowa o 'Ajudah'. Nie potrafię opisać piękna i potęgi tego nagrania. To po prostu przeszywa i na zawsze pozostaje w głębi duszy. Dam Wam tylko radę. Zbrodnia to najgorszy czyn jaki możemy popełnić w życiu - ma swe lustro które każdego rozliczy:
  
  'Za lustrem, w którym stoję, życie zmienia
  swój bieg,
  Poprzez śmierć pamiętam, żeby żyć
  Za taflą, którą jestem, widzę wymiar z dwóch stron,
  Poprzez śmierć pamiętam, pamiętam, pamiętam, pamiętam...'
  
  Wszyscy jesteśmy Chrystusami swego losu ('De Profundis'). każdy dźwiga swój krzyż... Czas płynie, krzyż ciąży i przygniata do ziemi wyciskając ledwie łzę. Podobną łezkę czujemy na swych polikach po usłyszeniu tego niezwykle poetycko zagranego utworu - stary teatr rockowy z początku lat 70 wciąż żyje...
  
  'Zniknie czas,
  Tylko łza na lubieżnej szacie zła
  Skryje litość twarzy mej
  jestem sam jak skazaniec
  krzyż przygniata serce me
  czuję pustkę
  objawiony drugi tren'
  
  Finał jest potężny, bo inny być nie może! Płyniemy wraz z jego progresją w obłokach, obserwując z góry mapę swego istnienia. Arystoteles postawił przed nami w dniu narodzin pustą tablicę ('Tabula Rasa'), naszym zadaniem jest ją zapisać, wypełnić kolejnymi etapami życia które płynie i przemija:
  
  '...Cykl obraca się.
  Narodziny, dzieciństwo pełne duszy,
  Uśmiechów niewinnych i zdrady.
  Dorosłość usłana sumieniem.
  Starość jak hańba.
  A na łożu śmierci - śmierć!...'
  
  Życie to rzeka którą wypełnia min muzyka którą kochamy. Dla mnie tą muzyką bez wątpienia jest arcydzieło Abraxas.
  Potęga i pompatyczność King Crimson, teatr i epika Genesis, poezja Van Der Graaf Generator... Tu jest po prostu wszystko! Wszystko w najlepszym wydaniu! Pozostaje tylko wsłuchać się i zastanowić nad swym istnieniem. To bardzo wartościowe dla nas samych...
  
  Teatr rockowy nadal istnieje a ja jestem dumny, że podtrzymują go Polacy!
  ocenę przemilczę - mistrzów się nie ocenia!
  
  Na wznowionej edycji albumu zawarte są jeszcze dwa utwory: przebojowa 'La Strada' i mroczne 'Gdy wydaje niemożliwym się pamiętać...'. Obydwa utrzymane są w klimacie wyżej opisanych utworów...

  Krzysztof Baran środa, 30, kwiecień 2008 01:12 Link do komentarza