2 komentarzy

• 

  Zespół Discipline to kanon. Ich Unfolded Like Staircase pod koniec lat 90tych zrobiło dużą karierę w progresywnym światku i wywindowało grupę do poziomu branżowego potentata. Panowie nie mają zbyt obfitej dyskografii (raptem 3 albumy), toteż poziomu popularności Anglagard, czy Anekdoten nie udało im się osiągnąć, tym niemniej każdemu, kto wgłębia się w nowszy progres zespół ten jest dobrze znany.
  
  Tak mi się w każdym razie wydawało. Widzę jednak, że na ProgRocku zespół jest niemal zapomniany. Unfolded Like Staircase oceniło 17 osób, zaś nowy album nadal nie doczekał się recenzji, choć od jego premiery mija już drugi miesiąc. Nie wiem dlaczego tak jest. Ale uważam, że przydałoby się to wreszcie zmienić, wytłumaczyć młodemu pokoleniu, że progres, nawet ten stosunkowo nowy to naprawdę nie tylko Pain of Salvation i Riverside. Nie oburzam się na nieznających Discipline, bo wiem, że wielu progowców, zwłaszcza tych nieco młodszych, poznawało muzykę bez pośredników, czyli tak naprawdę po omacku. Ale czas już wyjść z ciemności i chociaż o ten jeden zespół poszerzyć swoje horyzonty.
  
  Nowy Discipline wyszedł 14 lat po legendarnym Unfolded Like Staircase. Oddziela te albumy szmat czasu, przez który zespół właściwie milczał, wypuszczając jednie kilka koncertówek. Po upływie lat styl grupy zmienił się zauważalnie. Generalnie wypada mi zauważyć, że zaklasyfikowanie tej grupy jako neo prog jest dość kontrowersyjne, oni co najwyżej się o ten styl ocierali. No i właśnie - już się nie ocierają. To Shatter All Accord jest od neo proga całkowicie wolny... i niestety nie tylko od niego.
  
  Przed laty grupa łączyła ze sobą muzykę trzech dekad - klasykę spod znaku King Crimson, Pink Floyd i Genesis, lata 80te i neo progowe wpływy takich kapel jak Marillion i IQ, oraz lata 90te, a z nimi oleiste brzmienie gitar i snujące się melodie charakteryzujące rocka z tamtych czasów. Obecnie Discipline to stuprocentowy retro art rock, ze wszystkimi wiążącymi się z tym zaletami i mankamentami. Zalety są takie, że To Shatter All Accord to bardzo miła muzyka, w starym dobrym stylu, pełna rzeczy naprawdę przyjemnych, choć od dawna dobrze znanych. Brzmi to trochę tak, jakby językiem Red King Crimson opowiedzieć Foxtrota Genesis. A więc ostre, niepokojące gitary i energia eksperymentującego rocka zaprzęgnięte zostały do budowy art rockowych suit, długich, melodyjnych i uroczych, choć w gruncie rzeczy dość prostych i naiwnych. Czyli jest przyjemnie, chociaż wybitnie wtórnie i odtwórczo.
  
  Naprawdę dobrze mi się tego słucha. Lepiej nawet niż kultowego Unfolded Like Staircase. Ale bardzo mi żal, że zespół, który usiłował kiedyś zaprezentować w progresie coś w miarę świeżego zarzucił wszelkie innowacje, dla komfortu nagrania fajnej muzyki na bazie cudzych pomysłów. Kiedyś Discipline starali się zbudować coś choć trochę nowego, próbowali w swej muzyce cokolwiek odkryć, nawet jeśli by to miało być odkrycie znacznie mniej doniosłe niż te których dokonano w latach 70tych. Wielka szkoda!
  
  Chociaż, tak sobie myślę... A może po prostu już nie ma nic do odkrycia?

  Bartosz Michalewski piątek, 16, grudzień 2011 14:38 Link do komentarza
• 

  Minęło 14 lat od wydania ich ostatniej genialnej płyty. Słuchając tej nowej nie ma się w ogóle wrażenia, że przerwa trwała tak długo. Oczywiście słychać w niektórych momentach wzbogacone elektroniczne brzmienie, zniekształcony melotron, ale generalnie, podobnie jak poprzednia i ta płyta jest mocno osadzona w stylistyce lat 70. W ogóle Discipline mentalnie jest bardzo zakorzeniony w tym, co prezentowali Genesis, King Crimson i Van Der Graaf Generator. Nie sposób stwierdzić jednak, że to osobne zjawisko.
  
  To Shatter All Accord jest znakomitym wydawnictwem, różnorodnym, niesamowicie klimatycznym. Forma wykonawcza i twórcza zespołu jest bardzo wysoka. Najlepsze momenty: When The Walls Are Down - ognisty, charyzmatyczny śpiew Parmentera, ciężka, wolna gra sekcji rytmicznej i ta gitara dublująca śpiew wokalisty; warto tu też zwrócić uwagę na bardzo emocjonalną kulminację z odjechaną gitarą i saksofonem. Kolejny wyróżniający się fragment to pierwsza z wielowątkowych kompozycji - When The Walls Are Down. Zaczyna się niewinnie, akustycznie z jak zawsze wciągającym śpiewem Parmentera, utwór rozwija się, nabiera mocy, aż do fantastycznego wolnego, transowego motywu gitarowego, powtarzającego się aż do końca utworu. Właśnie wtedy nasze uszy raczą przeciągłe symfoniczne dźwięki melotronu, a później skrzypiec. Myślę, że ta kompozycja nie ustępuje Epitaph czy In The Court Of Crimson King. Ta sama klasa. Najdłuższy na płycie - Rogue znów zaskakuje. Hardrockowy, choć stonowany początek, następnie napięcie wzrasta. Znów transowy melotronowy fragment z solówką gitarową - tym razem akordy grane przez Parmentera są dość skomplikowane, bardzo symfoniczne. Dalej progrockowa jazda z nieregularnym metrum. Zespół korzysta z fuzz-boxu ze znakomitym efektem. Dzieje się w tym utworze tak wiele. Absolutnie trzeba posłuchać. Nie ma tutaj technicznych popisówek, zresztą Discipline to nie zespół wirtuozów. Jednak dzięki pomysłowości tworzenia i talentowi do budowania atmosfery w dalszym ciągu należą do najlepszych współczesnych zespołów progrockowych na świecie.
  
  Rok 2011 to renesans rocka progresywnego. Powstało wiele wartościowych pozycji, a moim zdaniem obok Grace For Drowning Stevena Wilsona właśnie To Shatter All Accord Discipline zasługuje na duże wyróżnienie.

  Stanisław Michalski piątek, 16, grudzień 2011 14:38 Link do komentarza