1 komentarz

• 

  W letnie popołudnie nie ma to jak posłuchać dobrej płyty... Letni wieczór. Grzebałem ostatnio w swoich nagraniach kasetowych i nadziałem się na to właśnie dzieło Novalis. Ile to już lat mija od czasu, gdy siedząc w nocy zgrywałem tę płytkę na taśmę nocą z jednej z audycji radiowych? Będzie z dyszka...
  Pierwsze nagranie i od razu kop między oczy. Ostry riff gitary, nerwowa linia instrumentów klawiszowych i nagła zmiana tempa z przepięknym solem gitarowym i organami Hammonda w tle. A potem znów przyspieszenie i organy przejmują główną linię, a syntezatory produkują rozmaite efekty dźwiękowe. Gitara przeplata się z organami i syntezatorami przez całe nagranie, aż wraca początkowa partia. Jak dla mnie jedna z lepszych, skomponowanych przez zespoły z kręgu tzw. krautrocka. I odlatują ptaki, niczym w Snow Goose Camela.
  Drugie nagranie Wunderschätze. Znowu piękny wstęp instrumentów klawiszowych, wspomaganych przez sekcję rytmiczną. Dalej utwór zwalania i jest nieco akustycznie. Pojawiają się też wokale, lecz mój niemiecki, no cóż... więc kojarzę jedynie frazę das ist einzige Wunderschätze a dalej już nic ;-) Ale nie szkodzi, bo nagranie przedniej urody jest, i basta. Pięknie przyspiesza w części środkowej, a gitara błądzi gdzieś w przestworzach. Bardzo bliskie są tu konotacje z pierwszą płytą zespołu Jane. I, tak jak w pierwszym nagraniu, wplatany jest motyw początkowy utworu. A koniec to już wyjęty z rasowego bluesiora jest.
  I ostatnia na płycie suita - tytułowa. Zaczyna się niepozornie, kosmicznymi odgłosami, w których pobrzmiewa dalekie echo Hawkwind. Potem dołącza gitara akustyczna i robi się już całkiem leniwie i klimatycznie, w sam raz by się położyć na trawce i oglądać płynące chmury. Wokal również leniwy, choć ni w ząb nie wiem, o czym tekst traktuje ;-) Ale nic to, bo nadciąga znowu rozbudowane solo gitarowe, wspierane plamami syntezatorów. Potem zmienia się wokalista i znowu jest leniwie, ale do czasu, bo nagle zespół zrywa się do biegu, przyspiesza i gna coraz prędzej ;-) Instrumentalnie to brzmi całkiem w porządku, ale gdy wchodzi wokal, robi się słabiej. Klimat nieco ginie i robi się dość jednokopytnie. Na szczęście w tle cały czas błądzi gitara. A potem pociąg hamuje, na szczęście, i leniwy klimat wieczorny powraca. A na koniec mamy znowu powrót do motywu otwierającego suitę: syntezatory, kosmos i gwiazdy. I tak się płyta kończy...
  Nie ukrywam, że bardzo ją lubię. Podchodzi mi zwłaszcza połączenie organów Hammonda i syntezatorów. Taka kombinacja występowała często w drugiej połowie lat 70. i to przeważnie w zespołach niemieckich właśnie (Jane, Eloy...). Nie przeszkadza mi też język niemiecki, bo fragmentów śpiewanych nie ma tu nazbyt wiele. Jeśli więc kogoś zniechęca wokal w języku naszych zachodnich sąsiadów (a wiem, że to częste zjawisko: paru osobom próbowałem przybliżyć Novalis i parę innych bandów i zawsze słyszałem: eeee... po niemiecku...). Warte uwagi są świetne partie gitarowe - naprawdę pierwsza klasa. Myślę, że wiele się nie pomylę, gdy powiem, że to jedna z lepszych progresywnych płyt wydanych w Niemczech w latach 70. Zdecydowanie warta poznania.
  I jedna uwaga: Novalis zmieniał skórę jak kameleon, a rotacja składu była zbliżona do zmian składu reprezentacji Argentyny w eliminacjach do MŚ 2010. Poszczególne płyty różnią się więc znacząco. Ja w swoich zasobach mam jeszcze Banished Bridge i to już jest zupełnie inna para kaloszy, coś podobnego do Rare Bird i też brzmi nieźle. Jak upały dadzą żyć, to może pokuszę się o recenzję i tej płytki. A na razie Sommerabend: 4,5/5.

  Michał Jurek środa, 21, lipiec 2010 19:58 Link do komentarza