1 komentarz

• 

  Po nagraniu nieudanego albumu Procol's Ninth zespół raz jeszcze podjął próbę, by utrzymać swoje miejsce na progrockowej scenie. Doszło do kolejnego przetasowania składu: Chris Copping powrócił na etat basisty, natomiast za organami i syntezatorami zasiadł Pete Solley, ceniony muzyk sesyjny. Panowie z Procol Harum nie bardzo wiedzieli jednak, jak się zabrać do nowego albumu, więc pojechali go nagrywać do studia w Miami na Florydzie, które wsławiło się produkcją płyt m.in. The Eagles czy Bee Gees. Procole nagrali tam 16 piosenek licząc na to, że amerykańscy producenci nadadzą im nieco przebojowego sznytu. Nic z tego jednak nie wyszło. Amerykanie nie wiedzieli, co zrobić z kompozycjami, które Procol Harum im zaprezentowali, podejrzewam zresztą, że w ogóle nie wiedzieli, z jakim zespołem mają do czynienia. I stwierdzili, że z przygotowanego przez zespół materiału nic się nie da zrobić (czytaj: nici z czołówki list przebojów).
  
  Mimo oporu producentów, zespołowi udało się ukończyć album. W efekcie powstała płyta nawiązująca do symfonicznych, art rockowych korzeni zespołu, tyle że zawierająca muzykę poddaną jednak pewnemu liftingowi. Something Magic? No, aż tak dobrze to nie jest, jednak trochę magii ze starszych płyt Procol Harum udało się przywołać.
  
  Album zaczyna się całkiem zgrabnym utworem tytułowym, okraszonym energetycznymi zagrywkami orkiestry symfonicznej. Gary Brooker całkiem ładnie gra na fortepianie, a nagranie rzeczywiście wdzięcznie odwołuje się do procolowego dorobku. Pięknie zaczyna się robić w następnym Skating on Thin Ice, lirycznie i melancholijnie wyśpiewanym przez Gary'ego Brookera:
  'You were the player
  and you played it cool
  I was the stranger
  and I played the fool'
  Nagranie broni się fajnymi zmianami tempa i wdzięcznymi chórkami. Niestety, następny Wizard Man jest całkowicie bezbarwny. Ot, pop-rockowe nagranko, z oszczędną gitarą, obficie okraszone syntezatorową watą. Nic szczególnego. Jakoś mnie nie dziwi, że właśnie je wypchnięto na singiel, a jeszcze bardziej mnie nie dziwi, że żadnego sukcesu nie odniosło. Na szczęście The Mark of the Crawl to już inna para kaloszy. Ostrzejsza partia gitary przeplatana wejściami fortepianu i rytmiczny, niemal skandowany tekst przez Brookera. Trzyma poziom. A jeszcze lepiej jest w następnym Strangers in Space. Śliczne, melancholijne, nieco psychodeliczne nagranie, z urokliwymi organowymi wstawkami i kosmicznymi pogłosami może zapaść w pamięć.
  
  I wreszcie The Worm & the Tree: wspaniała, trzyczęściowa, blisko dwudziestominutowa suita. Początkowe kilka minut pierwszej części suity z przepiękną fortepianową partią i delikatnie budzącą się do gry orkiestrą to mój ulubiony fragment z tej płyty. A potem już pojawia się Gary Brooker, który... nie, nie śpiewa, ale recytuje tę filozoficzną przypowiastkę o życiu, śmierci i odrodzeniu. Pobrzmiewają tu echa In Held Twas In I, ale to, niestety, se już ne wrati. Zespół gra tak, jakby miał tego świadomość, z pasją snując muzyczną opowieść. W drugiej części suity orkiestra początkowo ustępuje pola zespołowi, dzięki czemu pan Solley może sobie poszaleć na syntezatorach, ale orkiestra szybko powraca, ładnie uzupełniając rozbudowane gitarowe solo. A w trzeciej części gary Brooker kończy opowieść o losach drzewa i rosnącego w nim robaka. I jeszcze tylko smyczkowe partie, i fortepian, i brzdęki harfy, i organy. I morał:
  'Now years may have passed since the tale I have told
  Yet the truth of this story does still seem to hold
  Although from a great tree a small worm may grow
  That eats it with poison and tortures its soul
  The worm can be killed yet the tree be not dead
  For from the roots of the elder a new life will spread'
  
  Procol Harum nagrali całkiem niezłą płytę, tylko nie trafili we właściwy moment. To był w końcu już 1977 rok, rock symfoniczny wychodził z mody i na taką muzykę po prostu nie było zapotrzebowania. Płyta przepadła i została wręcz zmiażdżona przez krytyków. Zespół ruszył jeszcze w trasę koncertową, ale gdy w USA przyszło mu otwierać koncerty Supertramp, miarka się przebrała i Procol Harum rozpadli się na kilkanaście ładnych lat.
  A szkoda. Trzeba bowiem przyznać, że mimo upływu lat Something Magic wciąż słucha się bardzo przyjemnie. Warto po tę płytę sięgnąć, choćby dla tytułowej suity, która wciąż jest fascynującym dowodem na to, że Procol Harum jak nikt potrafili wypełnić muzyczną treścią termin 'rock symfoniczny'.
  4/4
  
  P.S. Na remasterze znajdziemy też klika nagrań dodatkowych. Na wersji, którą dysponuję, dodano klawinetowy Backgammon, oryginalnie wydany na stronie B singla Wizard Man oraz dwa nagrania zarejestrowane na żywo: You'd Better Wait i This Old Dog. Nieco dziwne to dodatki. Backgammon brzmi bardzo fajnie, tylko aż ocieka syntezatorami i w ogóle nie pasuje do stylu Procol Harum. A This Old Dog to wręcz country ze skrzypcami niczym z wiejskiej potańcówki. Najlepiej z tego grona wypada You'd Better Wait - stylowe i melancholijne, ze smutno-pięknym wokalem Brookera.

  Michał Jurek czwartek, 07, kwiecień 2011 19:21 Link do komentarza