1 komentarz

• 

  O tym że Ameryka Południowa miała i ma genialną muzykę wiedziałem od dawna. Miałem to szczęście bywać tam parokrotnie i poza różnymi skarbami muzycznymi przywiozłem również przeświadczenie że ich rock progresywny był co najmniej równie dobry jak nasz, europejski… Klasycznym tego przykładem jest brazylijskie Espiritu. Debiut z 1975 roku wstrząsnął mną mocno. A druga płyta wydana rok później potwierdziła wielkość grupy… Symfoniczno-rockowy rozmach i południowoamerykańska wrażliwość muzyczna wydały na świat dziecko piękne i dojrzałe. 8 utworów, 32 minuty muzyki. Muzyki mocno osadzonej w symfo-rockowej estetyce, którą w Europie reprezentowały Yes i Genesis, oczywiście ten gabrielowski. Wielkie klawisze (Hammond, mellotron i klasyczne syntezatory), nieco andersonowski wokal, genialna sekcja i niezła gitara. Basista brzmieniem i techniką gry do złudzenia przypomina Squiera (Yes) jednak jego linie melodyczne są zupełnie inne, co sprawia, że słucha się tego naprawdę wspaniale. Charakterem kompozycji Espiritu nieco przypominają włoskich mistrzów z okresu Złotej Ery, więc wszyscy amatorzy włoszczyzny, zwłaszcza tej wcześniejszej będą zachwyceni… Podobnie jak yesomaniacy i wszyscy wielbiciele starego, mocno pokręconego proga. Oczywiście jak zwykle, moim, cholernie subiektywnym zdaniem…

  Aleksander Król czwartek, 08, listopad 2012 11:34 Link do komentarza