1 komentarz

• 

  Dla mnie osobiście końcówka lat 90. była okresem odrodzenia się symfonicznego rocka. Po muzycznej katastrofie lat 80., sprofanowaniu i wręcz ośmieszeniu gatunku, nieśmiało zaczęły pojawiać się grupy stające 'pod prąd' ówczesnej modzie. I chwała im za to. Coraz częściej były to zespoły wszechstronnie wykształcone muzycznie, które nawiązując do kanonu gatunku starały się wnieść coś nowego. I tak początek nowej dekady przyniósł wielki powiew świeżości. Początkowo nie były to zbyt 'odkrywcze' próby, ale część z tych płyt stała na naprawdę wysokim poziomie. Jedną z nich była debiutancka pozycja niemieckiej Inquire. Wspaniały album wydany w 1999 roku zaskoczył wszystkich miłośników starych brzmień. Oczywiście słychać tu gabrielowskie Genesis, ale i Pink Floyd, Camel i nawet ELP. Jednak najważniejsze było to, że młodzi ludzie znów zaczynają myśleć 'progresywnie', pojawiła się więc nadzieja na kolejne dobre płyty. Tak więc mamy tu 7 utworów, nieco ponad godzinę muzyki. Muzyki nawiązującej do starych mistrzów, ale granej już 'po nowemu'. To nie jest przesłodzony, niedouczony neoprogres, to kawał rocka symfonicznego z pierwszej ligi światowej. Miejscami jest monumentalnie, miejscami lirycznie, z piękną, melodyjną gitarą, świetnymi solówkami (również klawiszowymi) i bardzo sprawną sekcją rytmiczną. Polecam ten album wszystkim miłośnikom gatunku, fanom nieco ambitniejszego neoprogresu i amatorom włoszczyzny, mimo że Inquire włoszczyzną nie jest. Ale 'włoskie' myślenie o muzyce to jest na pewno. Oczywiście moim, jak zwykle cholernie subiektywnym, zdaniem...

  Aleksander Król poniedziałek, 06, luty 2012 18:16 Link do komentarza