1 komentarz

• 

  Zaglądam na stronę ProgRocka już od dłuższego czasu, zatrzymując się przy nazwie Camel. Czy ktoś się złamie i napisze recenzję najlepszej bez wątpienia płyty tego zespołu? Czekam, czekam, i nic. Trudno zatem, trzeba samemu podnieść rękawicę i skrobnąć małe co nieco.
  Zadanie niełatwe: co można nowego napisać o płycie, której właśnie stuka trzydziesta piąta rocznica wydania? Cokolwiek by to nie było, ktoś już na pewno to napisał ;-) *
  Nie ukrywam, Camel to największa miłość muzyczna mojego życia a 'Snow Goose' od kilkunastu lat znajduje się na szczycie listy moich ukochanych płyt. Ale nie bez powodu.
  Ta płyta to ARCYDZIEŁO. Przykład na to, jak można prostymi środkami wykreować niesamowity nastrój, przesycony tęsknotą, melancholią, ale też i radością. Począwszy od pierwszych dźwięków, które mi zawsze kojarzą się z ptakami odlatującymi na zimę do ciepłych krajów, aż po końcową repryzę Camel snuje swoją muzyczną opowieść. Podkreślam 'muzyczną', bo płyta jest w całości instrumentalna, wyjąwszy dwie wokalizy.
  Nie będę tu streszczać tej opowieści i po raz enty wyjaśniać, że płyta ilustruje powieść P. Gallico o przyjaźni dziewczynki, artysty oraz gęsi, której kres nadchodzi wraz z zawirowaniami II wojny światowej, ewakuacją Brytyjczyków z Dunkierki. Nie jest to potrzebne do odbioru tej muzyki, a kto chce, ten sam uzupełni swoją wiedzę na ten temat. Nie ma też sensu opisywanie poszczególnych utworów przez pryzmat tej opowieści. Płyty trzeba bowiem posłuchać w całości, żeby w pełni docenić jej urok.
  Ponoć odróżnić płyty genialne od dobrych można po tym, że po tych pierwszych nie znać upływu czasu. W przypadku 'Snow Goose' zasada ta się sprawdza. Słuchając trudno odgadnąć, że nagrano ją 35 lat temu. Wyraźnie natomiast słychać, że to na tej płycie A. Latimer ostatecznie wypracował swój niepowtarzalny styl gry na gitarze. To na tej płycie zespół w pierwszym składzie osiągnął równowagę twórczą, co znalazło wyraz we współbrzmieniu (a nie rywalizacji) gitary z instrumentami klawiszowymi. To tu również sekcja rytmiczna Ward-Ferguson osiągnęła kruchą równowagę (bardzo kruchą: konflikty między Wardem, który ciągnął w stronę jazzową z Fergusonem, który chciał grać hard-rockowo doprowadziły wreszcie do odejścia tego ostatniego z zespołu), co umożliwiło idealne spojenie zaskakujących niekiedy zagrywek perkusyjnych Warda z pulsującą linią basu.
  Piękna płyta. Posłuchać obowiązkowo!
  Polecam przy tym zaopatrzenie się w tegoroczną wersję zremasterowaną, która oprócz płyty studyjnej z bonusami zawiera także dodatkowy dysk z koncertem Camela i z fragmentami audycji radiowych. Na uwagę zasługuje zwłaszcza koncert. Można posłuchać, jak panowie radzili sobie z nagraniami na żywo, bez wstawek orkiestrowych, które znalazły się na płycie studyjnej. Efekt jest bardzo ciekawy. Utwory zyskują dynamikę i rockowy pazur.
  
  * Ten ktoś to między innymi ja. Lwią część tej recenzji zamieściłem kiedyś na stronie Rockserwisu. Ale że poglądów nie zmieniłem, to i recenzja się ostała.

  Michał Jurek niedziela, 02, maj 2010 12:20 Link do komentarza