1 komentarz

• 

  To już druga płyta artysty, która ukazała się nakładem MoonJune Records i druga którą mam zaszczyt komentować.
  Piszę "zaszczyt", bo to naprawdę wielkie przeżycie obcować z taką sztuką.
  Klawiszowiec Dwiki Dharmawan swoją karierę zaczął ponad 30 lat temu. To kawał czasu, a u nas jest tak mało znany. Dobrze, że dzięki MonnJune możemy poznawać jego niesamowite dzieła.
  Znów pisze wielkie słowa, ale każdy to przesłucha najnowsze dwupłytowe wydawnictwo Dwikiego Dharmawana myślę, że zgodzi się ze mną.
  Dwiki Dharmawan poza tym, że tworzy muzykę czyli występuje w roli kompozytora, to jeszcze jest aranżerem , performerem, aktywistą pokojowym i niesamowitym klawiszowcem. Ma on także talent do dobierania niesamowitych muzyków, którzy wraz z nim tworzą. Na tym wydawnictwie jest ich wielu i wszyscy wznoszą się na wyżyny.
  Płytę otwiera wielki utwór tytułowy. Ponad 12 minut szaleństwa wypełnionego wieloraką paletą barw muzycznych i zmian tempa. To coś co lubią znawcy tematu. Nie sposób przy trym utworze się nudzić...
  No i jest jak u Hitchcocka - płyta zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie rośnie.
  Bo rzeczywiście pomimo zmian tempa i znakomitej zabawy emocjami, napięcie nie opada ani na chwilę.
  Poza utworem tytułowym mogę wyróżnić Spirit Of Peace, Tjampuhan, Bubuyu Bulan, Frog Dance czy Purnama.
  Na szczególną uwagę zasługuje pojawiająca się tutaj dwukrotnie kompozycja Roberta Wayatta - Forest. Na pierwszej płycie mamy jesj wersje wokalną z udziałem znakomitego włoskiego wokalisty Borisa Savoldelli, którego solową płyte także miałem okazję recenzować. No ma chłopak dar do tworzenia niezwykłych klimatów. Drugą zaś płytę z tego wydawnictwa kończy wersja instrumentalna tego utworu.
  No i jeszcze kilka słów o grze muzyków.
  Wiadomo - ręce lidera czynią cuda. Przepiękne brzmienia, świetne czasem bardzo Emersonowskie tremola dają radość dla ucha i zmysłów. Ale oprócz niego naprawdę znakomity perkusista, który robi to co kocham - gra bardzo rockowo do czysto jazzowego klimatu. Przez to niejeden utwór nabiera mięcha i mocy. Znakomity gość.
  Gitara Marka Wingfielda świetnie wypełnia klimat i czasami chciałoby się powiedzieć "szkoda, że jej tak mało"...
  Nie ma sensu chwalić wszystkich muzyków, bo to co razem stworzyli pod wodzą lidera na długo zostaje w pamięci i jest ze wszech miar warte kilkukrotnego wysłuchania i postawienia na półce, aby zawsze można było do tego wracać.
  Dzięki MoonJune za kolejną perełkę w twoim katalogu!!!
  Dla wszystkich miłośników jazz-rocka kolejna pozycja obowiązkowa.

  Konrad Niemiec niedziela, 04, grudzień 2016 08:10 Link do komentarza