Hancock, Herbie

Herbie Hancock – urodzony 12 kwietnia 1940 roku w Chicago pianista i kompozytor, twórca muzyki filmowej. Od małego uczył się gry na fortepianie, a swój talent potwierdził, gdy w wieku lat 11 wystąpił wraz Chicago Symphony Orchestra. Jazzem zainteresował się usłyszawszy nagrania Oscara Petersona i Billa Evansa. Tym zaś, który wciągnął dwudziestoletniego Hancocka w świat jazzu był trębacz Donald Byrd. Debiutancką płytę – ‘Takin’ off’ - udało mu się wydać w 1963 roku. W tym samym czasie do współpracy zaprosił go Miles Davis (uważający Hancocka za najlepszego współczesnego pianistę). Granie w kwintecie Davisa przyniosło mu światową sławę i pomogło w muzycznym usamodzielnieniu się. Swoją fascynacją dla dźwięku przetwarzanego elektronicznie trafił w sam środek ery jazz-rocka, a jego solowe albumy z pierwszej połowy lat ’70 (np. platynowy ‘Head hunters’), mieszające stylistyki jazzu, rocka, funky, pop i soul, zyskały wówczas dużą popularność. W drugiej połowie dekady, wraz z zespołem VOSP, Hancock powrócił jednak do akustycznego jazzu. Nagrywa i koncertuje do dnia dzisiejszego pozostając artystą niepokornym, wymykającym się wszelkim klasyfikacjom (np. w 2001 roku nagrał album ‘Future2Future’ z muzyką hip-hop). Był wielokrotnie nagradzany (m.in. Grammy, Oscar), a o jego twórczości A. Szmidt napisał, że „wchłonięcie kilku odcieni stylistycznych miało wpływ na uniwersalny wymiar muzyki Hancocka”.

Jacek Chudzik

zobacz też: Herbie Hancock w Katowicach (GCK, 30 XI 2008r.)