- Allan Holdsworth (guitar, synthaxe)
- Gordon Beck (piano)
- Kirk Covington (drums)
- Gary Willis (bass)
(1996, album studyjny)
1. Countdown 3:11
2. Nuages 5:41
3. How Deep Is The Ocean 5:29
4. Isotope 5:42
5. None Too Soon, Part 1 / Interlude / None Too Soon, Part 2 7:44
6. Norwegian Wood 5:55
7. Very Early 7:42
8. San Marcos 3:24
9. Inner Urge 6:15
Czas całkowity: 51:03
2. Nuages 5:41
3. How Deep Is The Ocean 5:29
4. Isotope 5:42
5. None Too Soon, Part 1 / Interlude / None Too Soon, Part 2 7:44
6. Norwegian Wood 5:55
7. Very Early 7:42
8. San Marcos 3:24
9. Inner Urge 6:15
Czas całkowity: 51:03
1 komentarz
-
Kiedy wpadła mi do ręki ta płyta, byłem lekko rozczarowany. Artysta tej klasy porywa się na album ze standardami muzyki jazzowej? Po co - nie ma swoich kawałków? Zawsze jestem sceptyczny, gdy znani muzycy wydają płyty ze standardami, bo traktuję to jako skok na kasę. Rozumiem standardy jako uzupełnienie koncertowego repertuaru, ale żeby płyta...
Konrad Niemiec niedziela, 10, czerwiec 2012 01:30 Link do komentarza
I tu muszę przyznać, że oceniłem to zbyt pochopnie. Bo tak - na płycie jest rzeczywiście kilka jazzowych standardów, ale oprócz tego są dwa utwory autorstwa pianisty Gordona Becka i jeden standard muzyki popularnej, czyli z bogatej skarbnicy twórczości grupy The Beatles. To już wróżyło lepiej. A gdy już zacząłem słuchać, to cały wczesny sceptycyzm opadł i zanurzyłem się w świat znakomitych jazzrockowych interpretacji.
Bo tak - Allan świetnym gitarzystą jest. Poza swoim wypracowanym przez lata brzmieniem, ma także znakomitą technikę i szybkość. A że przy tym wygrywa różne tonalne łamańce, to już tylko najlepsi mogą ocenić i docenić. Ja cenię go od zawsze i kiedy był na koncercie w Katowicach miałem przyjemność uścisnąć mu rękę i zamienić z nim parę słów. Świetny, skromny gość.
A wracając do zawartości albumu - bardzo miłe dla ucha i świetne zagrane utwory. Pierwsze skojarzenie - jakby wczesny Extra Ball - ale z szybszym gitarzystą :) - potem do głosu doszedł świetny pianista i to on jest główną postacią tej płyty. Jest aranżerem wszystkich zawartych tu utworów i, jak wspomniałem, kompozytorem dwóch z nich. To dzięki niemu płyta brzmi miejscami jak najlepsze jazzowe płyty Chicka Corei czy Herbiego Hancocka. Znakomita sekcja, świetnie frazujący pianista i szybki gitarzysta. No, czegóż tu więcej potrzeba? Jest pałer, jazzowy ogień, przestrzeń, improwizacje i wirtuozeria.
Mój 'the best' to Norwegian Wood duetu Lennon/McCartney. Zaczyna się znajomo, ale to, co się dzieje w środku, przekracza wszelkie ramy, a znakomita solówka Holdswortha na gitarze przyćmiewa wszystko.
Polecam wszystkim - szczególnie wersję zremasterowaną z 2012 roku - chodzi wyśmienicie, a muzyczka - palce lizać.
Zaloguj się, by skomentować