1 komentarz

• 

  Iron Kim Style poprzez osobę gitarzysty (Dennis Rea) oraz perkusisty (Jay Jaskot) związany jest z zespołem Moraine, którego debiut został bardzo życzliwie przyjęty na łamach naszego serwisu. Ponieważ oba zespoły pochodzą z Seattle można - uprzedzając fakty - przypuszczać, że ostatnio ciekawe rzeczy dzieją się w tym mieście.
  
  Kwintet z miasta grunge'u na swym debiutanckim albumie, zatytułowanym Iron Kim Style, zaprasza nas do muzycznej podróży po historii fusion oraz... Korei Północnej. Jeśli takie zestawienie wydaje się komuś dziwne, to może nie jestem jedynym, który w swej ułomności nie jest w stanie połączyć poszczególnych instrumentalnych utworów z ich tytułami oraz szatą graficzną albumu. Cóż bowiem łączy Phenian z Milesem Davisem?
  
  Rozpoczynający album utwór Mean Streets of Pyongyang jest nie tylko najdłuższym na płycie ale i jednym z najciekawszych. Niczym w lustrze odbija się w nim fascynacja zespołu twórczością Milesa Davisa - od In a Silent Way, aż po Get Up With It. W zasadzie ten utwór mógłby (powinien) nazywać się Miles Tune, bowiem chwilami muzycy Iron Kim Style tak wiernie, czy raczej wiernopoddańczo traktują spuściznę Davisa. Co jednak najważniejsze, efekt jest więcej niż zadowalający. Przyznam się, że nie spodziewałem się ducha muzyki lat 70., ducha klasyki fusion, spotkać na współcześnie nagranym albumie. Jest to dla mnie szok, ale w tym konkretnym przypadku - bardzo pozytywny.
  
  Dalsza część debiutu Iron Kim Style posiada już innego patrona. Jest nim norweski gitarzysta Terje Rypdal. Echa jego projektu Min Bul (płyta z 1970 r.) odnajdziemy w grupie utworów dość jazgotliwych i ciężkich w odbiorze, takich jak np. Gibberish Falter, Jack Out the Kims. Będą to kompozycje charakteryzujące się surowym brzmieniem i poszarpaną strukturą, mogące - w konsekwencji - sprawiać wrażenie chaotycznych. Z kolei styl jaki Terje Rypdal wypracował grając z Miroslavem Vitousem i Jackiem DeJohnette (płyta z 1979 r.) odbijać się będzie w spokojnych, nastrojowych, czy wręcz lirycznych utworach zespołu Iron Kim Style, np. Don Quixotic.
  
  Te dwie radykalnie odmienne grupy utworów ścierać się będą na przestrzeni całego albumu, zapewniając słuchaczom moc wyśmienitych improwizacji, w których prym będą wiedli wspomniany już wcześniej gitarzysta Dennis Rea oraz Bill Jones, grający na trąbce. Czego chcieć więcej? Może tego, żeby album był bardziej równy, a materiał na nim zaprezentowany bardziej spójny? Może tego, żeby muzycy troszkę bardziej popuścili wodze fantazji, swojej własnej fantazji? Mimo pewnych braków, czy niedociągnięć, Iron Kim Style należy uznać za udany i ciekawy debiut. Płyta z pewnością okaże się smacznym kąskiem nie tylko dla tych, którzy we współczesnej muzyce szukają dawnych brzmień. Wraz z pojawieniem się Iron Kim Style jazzrockowa scena wzbogaciła się o wartościowy zespół, który miejmy nadzieję - jeśli nie okaże się jednorazowym projektem, czy muzyczną igraszką - rozwinie jeszcze skrzydła.

  jacek chudzik piątek, 23, kwiecień 2010 16:55 Link do komentarza